Bazen insanı en cok kahreden şey vardığı noktadan ziyade o noktaya nasıl geldiğidir. Tum keşkeleri, kacırdığı fırsatlar, yaptıklarından cok yapmadıkları pişman eder insanı. Şimdiki aklım olsa babamın şirketi olsa eğer kendi mesleğimi yapamayacaksam yine de aile şirketinde calışmazdım, ama işte dedem ve dayım okul masraflarımı karşıladığı ve bana her zaman maddi yonden yardımcı olduğu icin kendimi borclu hissetmem ve en onemlisi de benim sahipleneceklerini duşunmem aile şirketinde calışmayı kabul etmeme yol actı. Ben daha mezun olmadan annem, babam, dedem ve dayım benim yerime bana bile sormadan işimi konuşmuşlar zaten. Mezuniyet gunu dayım yanıma gelip ne zaman işe başlıyorsun demez mi? Cok şaşırdım belli ki yardımcı oldukları icin karşılığında bir şeyler bekliyorlar diye duşundum icimden. Ben kimim ki tabi. Otur derler otururum kalk derler kalkarım. Onlar hep benim mutluluğumu isterler ya, o yuzden bana bir şey sormaya ihtiyac duymadılar. Kulliyen yalan, ama hata bendeki onlara cok guvendim, ne istiyorlarsa hep yaptım. Şimdi olsa siz kimsiniz de benim adıma karar alıyorsunuz, bu mu bir insanın mutluluğunu duşunmek, insan bir ne istiyorsun diye sorar der itiraz ederim onlara, ama o zamanlar saftım, aileme saygım ve guvenim sonsuzdu, ama iyi niyetim somurule somurule değiştim sonunda, sertleştim. Neyse vicdanım ağır bastı ve istemeye istemeye işi kabul ettim. Bu şirkette hic mutlu olamama rağmen hep bir şekilde kimseye sesimi cıkarmadan 5 sene calışmayı surdurdum. Daha bir işi oğrenemeden başka bir yere gittim. Her şey yarım yamalaktı. Ne de olsa sen ailedensin, her iş sana bakar, elin eksiklerini sen kapatırsın, onca fedakarlık yaparsın ama yazık ki hep gorunmez olursun, joker eleman olursun ve asla değerin olmaz. Cunku sen aile yakınısındır, hep vicdanının sesini dinlemen ve fedakarlık yapman beklenir. Hepsini gectim de beni asıl kahreden kısım kendi mesleğimle ilgili yeterince tecrube kazanamamış olmam. Şirket şu an cok kotu gunler yaşıyor ve yakında işsiz kalma ihtimalim de var. Fazla fedakar ve vefalı olmamın bedelini oduyorum resmen. Kendi mesleğimle ilgili nerdeyse hicbir programı kullanmıyoruz şirkette ve her iş ilanında mutlaka onume cıkıyor bu programlar. En son calıştığım yere geldiğimden beri buyuk kurumsal firmalara iş başvurusu yapıyorum, iyi bir universiteden mezun olduğum icin mulakata cağrılıyorum da, ancak geri donuşleri olumsuz oluyor. Ne yapacağımı bilmiyorum, surekli duşunceliyim, keyifsizim, hatta yaşamak bile istemiyorum artık. 2 senedir bu fabrikadayım ve bir gun bile işe mutlu gitmedim,surekli başka bir arayış icindeyim, ama bir turlu olmuyor. Kara duzen, sistemsiz, programsız iş yapıyorlar resmen ve buradaki tek bayan benim. Beni ilk bu fabrikaya alsalardı asla kabul etmezdim, ama işte bilemiyor insan gelecekte neler yaşayacağını.Sizce bu şirkette kalmaya devam mı etmeliyim yoksa daha duşuk ucrete kendi mesleğimle ilgili iş tecrubesi kazanabileceğim orta duzey bir şirkette işe girmeye mi calışmalıyım?