Bana kalırsa boyle hissetmem yanlış ama yalnız başıma kalınca bu hislerle boğuluyorum. 4 senelik dolu dolu bi ilişkim vardı. Gecen de bahsetmiştim bundan bilen bilir. Daha detaylıca bahsetmek istiyorum cunku kendimi kotu hissediyorum. Cok sevdim değer verdim. Haddinden fazla belki de. Bi dediğini ikiletmedim. Annesini kaybetmişti kucuk yaşta, babası ilgisiz bu durumda beni etkilemişti biraz. O yuzden uzerine daha cok duşmuştum. Bi sevgiliden cok arkadaş, dost, anne olmaya calıştım. Fakat bu surecte yorulduğum zamanlar oldu cok. Hak ettiğimi almadığımı duşundum bazen. Ben bu kadar caba harcadım ama o benim icin ne yapıyor diye sordum kimi zaman. Bıraktı beni zamanında sevmiyorum artık seni, heyecanı kalmadı ilişkimin diyerek. Cok kırılmıştım. Gitti. 2 ay sonra geri geldi yapamamış, bensiz olmamış. Kabul ettim cunku seviyordum. Bi şans daha tanımak istedim. Oyle boyle devam etti 5 ayı devirdik. 4 gun once bitirdi yine sevmiyorum seni diye. 4 sene oldu artık arkadaş gibi olduk dedi. Şaşırdım kaldım. Evet belki ilk gunku heyecan yoktu ama mutluyduk. Onu mutlu ediyordum. Huzurluyduk. Aşk yerini sevgiye bırakmıştı. Bunu doğru yorumlayamadı ama. Ona gore şu an yaşadığımız durum arkadaşlıktan farklıymış. Evlenince de boyle değil mi? Bi sure sonra sevgi ve saygıyla yurutuyorsun, yol arkadaşı oluyorsun. Koskoca 4 sene olmuş, karşıma by bahaneyle cıkması hem guldurdu hem uzdu beni. Şimdi mezun olduk uniden aynı şehirdeyiz ama gormem seni artık dedi. Kaptan olacak kendisi. Buna mı guveniyorsun diye sordum sustu. Ve kendisi biraz ben bu zamana kadar tek başıma yaşadım tek devam ederim duşuncesindeydi. Belki de biz olmayı oğrenemedi hic ya da ben oğretemedim. Dun takipten cıkardım onu. O da peşine cıkarmış beni, ikimiz de aynı olan Ataturk fotosunu kaldırmış, biyografiyi değiştirmiş. Ertesi gunu Twitterdan o cıkarmış. Asıl soruya gelirsek elimden gelen her şeyi yaptığıma inanıyorum hikayenin hepsi bundan ibaret. Dahası var elbet 4 seneyi buraya sığdıramam. Ama şunu diyebilirim onu cok sevdim ve değer verdim. Bunu hak etmedi belki evet hak etmedi artık bunu rahatlıkla soyluyorum ama artık yoluma devam etmek istiyorum ve zorlanıyorum. 0 dan bi hayat kurmam gerek her şeye yeniden başlamam gerek. Ama oyle isteksizim ki. Her şeyi yerli yerinde duruyor odamda gozum onlara gidiyor arada uzuluyorum. Sanki hic aşamayacak gibiyim. Oyle bağlanmışım ki ona. Nasıl kurtulacağım bu bataktan?