Bu bir birikmişligin patlamasi. Daha dogrusu patlama sonraki ruh halim. Kendimi sizler gibi tecrubeli,farkli bakiş acisina sahip insanlara anlatmak istedim. Eski konularimdan bilen bilir uzun sureli bir iliskim vardi,alkolik bir babam,tuhaf arkadaslarim, işşizlik. Erkek arkadasimla bir yil once yollari ayirdik cok uzun hikaye ama bana ben seni hep cepte gordum, senin beni terk edebilecegini kestiremedim, sana olan sevgimi gostermedim hadi bana bir sans ver demisti en son vermedim. Aslinda o kadar cok seyi yasatmasinin sebebi babamin alkolik olusunu bilmesi ve benim ona o noktada(hayat tarzi yasam stili vs ) cok saygi duyup begenmemdi. Her sey ne kadar da birbirine bagli. Bu sozler cok agrima gitti nice cok olay da oldu aslinda ama ben onu her durumunda desteklerken,onun iyiligini ustume vazife olmazken duşunurken onun beni boyle gormesi... Benleyken mesela is guc aramayan adam ben yokken bambaska biri. Gram sevgim yok benden uzak olsun baska bi dilegim de yok ama yediremiyorum bunu hazmedemiyorum. Onlarca gozyaşlarımı onlarca umut edişimi hatirliyorum. Hazmedemiyorum. Tek umudum hep guzel bir yuvam olacak dusuncesiydi, karsimdakinin ne parasi ne pulu gozumde bile degildi. Kimsenin ailesinden bir gram beklentim yoktu. Biz iki insan calisir herseyi yapariz diyordum hep kendi icimden. Ama yillarca boşa cabalamışım. Nerdeyse bir yil gecti ayriligin ustunden oncelerde aglama krizleri oluyordu ama gecti. Simdi ara ara vuruyor. Bu donemde ailemden uzaktaydim bir de o sorunlu ortam atmosferinde degildim. Ilk gunler uykuya dalamiyordum. Babam eve nasil geldi, sorun var mi annem nasil iyi mi vs vs diye. Sonralari kendi hayatima adapte oldum. Uzun uzun deliler gibi duşundum. Sanirim 26 yaşinda aydinlandim. Kimse icin ne arkadaş ne sevgili ne aile kendimi yoramıyorum. Is durumum 2 ay sonra oturacak o sorunu halletdim simdilik. Şu siralar yalnizligimi hissediyorum. Ama bu haldeyken hala , kimseye guvenmezken , herkezin ilk sorusu o kadar yil ciktin yattiniz mi gibi basitken ben nasil birini bulup anlasacagim bilmiyorum. Ailevi sorunlarım cok belimi bukuyor guvenimi kiriyor sanki herkezin durumu dort dortluk. Mahcup oluyorum hep kendim olamiyorum. Bu kadar yilin ardindan harap olan duygularimi onaramiyorum. Kendime bir kurtarici elbette aramiyorum. Yada biri sevsin benim bir takim duygularimi oksasin da istemiyorum ama zorlaniyorum cok soyutlandim insanlardan. Bilmiyorum benim gibi bir durumda olup guclu kalabilen ,benligini bozmadan duzgun insanla karsilasip iliski yuruten var mi ? Gercekten merak ediyorum. Biraz ic dokmeye ihtiyacim vardi. Zaman ayirip yorum yapan herkeze tesekkur ederim.