Universiteden beri arkadaştık. Onu bir arkadaş, dost, kız kardeş adına ne derseniz en yakınım olarak goruyordum. O da beni oyle goruyordu. 7 yılı aşkın arkadaşlığımız oldu. Kendisi benden 5 yaş buyuktu. Hayatında hic kimse olmamasıbu ailesi ile anlaşamaması vs cok dert ediniyordu kendine. Ben hep destek olmaya calıştım arkadaşlarımla da tanıştırdım ama olmadı kafasına gore biri cıkmadı karşısına. Gel zaman git zaman ben evlendim ve kızlarım oldu. O ise hala bekardı. Birgun bana sen herşeye sahipsin ben hayatında olmasamda eksikliğimi hissetmezsin kocan var benim kimsem yok senin sahip olduklarını bende hakediyordum mutluluğunu gormeye dayanamıyorum dedi. Ve bir suru icimi acıtan sozler. Belki uzak kalmaya ozlemeye ihtiyacımız vardır dedim uzaklaştım bu seferde onu yalnız bıraktığımı konuşmak icin benim keyfimimi bekleyemezmiş vs sacma sapan şeyler soyleyerek yine kırdı beni ve bende goruşmek istemediğimi naparsam yapayım hayatındaki eksiklerden ben sucluymuşum gibi davranmanı kaldıramadığımı soyleyip goruşmeyi kestim. Yinede kafanı toplar bazı şeyleri farklı şekilde duşunebilirsen kapım acık dedim. Doğum yaptım doğumuma da gelmedi aramadı da bekledim ama hırsları daha ağır bastı galiba. Eski gunlerimizi gulduğumuz herşeyi paylaştığımız mutlu olduğumuz nefsin hırsın aramıza girmediği gunleri cok ozluyorum. Ama o bana psikolojik baskı yaptığını kabul etmedi hicbir zaman...