14 milyar yıllık evrende, 4.5 milyar yaşındaki gezegende sonsuz ihtimale yer varken geldiğim şu hayatta yaşadıklarımı artık sindiremiyorum, kabullenemiyorum. Bu mu yani bana verilen tek ve yegane hayat boyle mi surecek? Zerre kadar akıl ve ozirade kırıntısı taşımayan, sacları beyazladığı halde hala bir erkek sorumluluğu edinemeyen bu adamla koca bir omur mu harcayacağım. Tekrar hortlamış olan bir hafta onceki konumdan hayat ozetimi okuyabilirsiniz. Ben sadece ve sadece parasız olduğum icin bu hayata katlanmak zorundayım. Sadece kendim olsam coktan cantamı alıp cıkmıştım ama 2 cocukla olunca yeni bir hayat hazırlama zorunluluğu doğuyor.

Ben herşeye rağmen sıradan bir aileymişiz gibi hareket etmeye calışırken az once benim hic haberim olmayan ve en cok beni ilgilendiren bir konuyu tamamen yabancı birine anlatıp fikir alışverişi yaptığını duydum. Konu benim ve cocuklarımın hayatı ama karar veren hicbir yetkinliği olmayan tamamen yabancı biri. Farkında bile olmadan uzerine saldırdım artım kendimden korkuyorum, onu oldurmekten korkuyorum. Kalbim ağrıyor. Sadece manevi anlamda değil gercekten ağrıyor ve doktora gitmeye bile korkuyorum. Gercek anlamda sinir hastası oldum.

Şimdi soracağım soru, ortalama 4 bin maaşı olan bu adamdan 2 cocuklu şahsıma ne kadar nafaka cıkar? Biraz dikiş biliyorum bunu iyice geliştirip kıyafet dikmek istiyorum, boyle şahsi bir girişimden bin tl de olsa para kazanabilir miyim? Sanki elimi attığım her iş kuruyacak, kimse beni gormeyecek gibi geliyor. Hayat beni yutacak diye cok korkuyorum, ama artık katlanamıyorum, ne yapayım? Ben buraya bunları yazarken gelip " napıyosun kendine koca mı arıyorsun" diye sırnaşan bu yaratığın yuzune bakmaya devam mı edeyim? biri beni boşayıp alıp sokağa atsın istiyorum. Kendimden, beni bu hale duşurenlerden, herşeyden ve herkesten nefret ediyorum. Cocuklarımın iyi ellere kalacağına emin olsam şu saniye şu hayata son verirdim.

(rica ediyorum "fake" demek icin kendinizi yormayın, zaten zor olan hayatımı insanların onune sererken yaşadığım stresi 2ye katlamayın, herşeyi kendi yaşamınızla kıyaslamayın)