Evet kızlar, hayatım boyunca her şeyim hep zorla, hep cok emekle, cok cabayla, hep hakkımı korumak icin surekli uğraşarak, didinerek, deli gibi calıştığım halde gene de hakkım yenerek, ama umudumu yitirmeyerek gecti. İş hayatında uğradığım haksızlığın haddi hesabı yok, başka bir birime gectim, burda da aynısı, iş yapmayan ama "arkası kuvvetli" insanların arkasının kollanması, gorev bilinciyle iş yapıp bir de ne de olsa otekine yaptıramayız duşuncesiyle herkesin her işinin size yollanması, bu durumu bilen mudurun cevabının da "ne yapalım genel mudurlukte tanıdıkları var, sen neyine guveniyorsun, kim senin tanıdığın " demesi, hadi boşver yap işini dedikce karşılığını alamama ne maddi ne manevi.

İş hayatı hep boyle desek, ozel hayatta da aynısı. Yıllardır didinilen bir evlilikten sonra boşanma, tekrar bekarlığa donuş. Cok istediğim halde eski eşime guvenemediğim icin cocuk yapamamıştım, anne olma ozlemim var, ve bakıyorum etrafımda ne kadar rahat, bencil, once kendini duşunen insan varsa hepsinin (maşallah) nur topu gibi cocukları, eşleri, cocuklarına gık demeden bakan kayınvalideleri, yağ gibi akan hayatları var.

Elbet kimse mutsuz olsun diye bir derdim yok, ama bakıyorum ben bu kadar cabalarken neyi eksik yapıyorum diyorum, ya da bende ne var? Zengin olayım, herkesi ezeyim, kolay yoldan para kazanayım ya da işimi yarım yapıp maaşımı alayım derdinde değilim, bilakis kul hakkı yememek ve yedirmemek peşindeyim. Ama sınavım bitmiyor galiba. Cok bunaldım, gercekten cok bunaldım.

Soyleyin neyi eksik yapıyorum, ya da bendeki sorun ne?