yıl 1998..o kadar cok istiyordum ki bir bebeğimin olmasını..en sononda eşim askerdeyken hamile oldugumu oğrendim.oyle zamansız gelmiştikii..yinede sevindim..6. ayında bebeğimin ozurlu oldugunu oğrendim.dunyam resmen yıkıldı..yalnızım eşim yok.annmin yanındayım.ne yapacagımı hangı doktora gideceğimi bilemedim.her gun ağlıyordum..gitmediğim dr kalmadı.universite hastanesinde 15 gun yattım.bebeğin ozuru araştırıldı.yapılabılecek hic bir şey yok dendi.bebeğim buyumuyordu.gelişme geriliği vardı.ne yapsak boş..kimi doğar doğmaz olur dedi.kimi bu bebeğin hic birşeyi yok dedi.ne olacagını bilmeden bekledim..beni tam sezaryana alacakları gunun gecesi dogum sancılarım başladı.sabah hastaneye gittim.biri diyor doğum otekı diyor daha erken sen eve git.oradada bi koşouşturmaca yanii.eni sonu aldılar beni sancı odasına taktılar koluma serumu kapattılar kapıyı gittiler.ben tuvaletle yatak arasında mekik dokuyorum..kolumda serum yalnızım..bir ara klozete oturdugumda oyle bir sancım oldukii.bebek o an dogacak sandım yataga zor gidip yattım.ve bi baktım vajınamda cok buyuk bir yanma hissi cok acaip bir ağrı.ve arkasından bir ılıklık..icimi sısıtan bri sıcaklık.dogruldum hafifce bi baktım.kızımın başı cıkmış...oyle bir bağırmışım ki korkudan koridordan gecen bi dr.kapıyı araladı ne var dedi????sinir bozucu bir sesle..durumumu gorunce bir telaş bir koşuşturmaca..hemen kzımı alıp goturduler.hic sesii cıkmıoo ben yaşıyomu diye sorup duruyorum hic kimse cevap vermiyor.ağlıyorum korkuyorum..henuz 19 yaşındayım.ilk doğumum tecrubesizim.ve caresizsonra beni kızımın yanına goturduler.minnacıktı..o kadar kucuktu ki anlatamam.ve bi o kadarda tombişş.28 cm di boyu..1700gr dı..elleri boğum boğumdu.kocaman simsiyah gozleri vardı tavana bakıyordu..elleri ayakları kıpır kıpır.ağladım...gece beni eve gonderdiler kızım bir hafta kaldı hastanede.hergun iki kez gidiordum onu gormeye..7 kat merdıvenıyuruyerek cıkıyordum.iki otobus değiştiriyordum onu gormek icin..evde sut olsun diye ağlıyarak yemek yiyordum..en zoruda hadtanededen ayrılırkendi..emzirdikten sonra yatağına koyardım nasıl ağlardı.o sesi hic cıkmazdı kulagımdan..şimdi 12 yaşında..12 yıldır yaşadıklarım okadar zor şeylerkii.arkasından bir bebek daha istedim.dedim sağlıklı bir evladım olsun dedim..maalesef o da ozurluydu..bile bile nasıl doğuracaktım onu???kızımda yaşadıklarımı biliyordum..hem o acı cekıyor hem ben..cok zor bir karardı.ve 6 aylıkken hamileliğimi sonlardırdık..bana bir ilac verdiler aynı anda serumdanda kana giden bir ilacla bebeğimi bile bile olu doğum yaptırdılar.herkes doğum haneden bebeğiyle dondu.. ama ben???ağlıyordum doğum yaparken ama inanın sancıdan değil..o kadar zor kii.şu an bile aynı şeyleri hissediyorum ve kendımı tutamıyorum...neyse ...dogdu bebeğim..bana gosterın dedim..daha cataldaydım..bir an yuzunu gosterdıler.hala aklımda..simsiyah sacları vardı..aynı kızıma benziyordu..icim acıyor..kendıme kızıyorummm.nasıl kıydım diye..ama inanın yaşamasıda cok buyuk bir acı...kzım..gunlerce aylarca ağlıyor..nedenini bilmiyoruz..dr.a goturuyorum bişe anlamıyoo.konuşamıyor soyleyemıyor ki derdini..beni eşimi evliliğimi okadar yıpratıyorki bu durum..aynı şeyi oğlumu dunyaya getirip tekrarlayamazdım..
işte boyle..sevimelimiyim uzulmelimi bilmiyorum...bildiğim tek şey kızımı hrkesten herşeyden cok sevdiğim...