Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa........ diye bağırmak istiyorum bazen avazım cıktığı kadar.
Tam 2 yaş sendromundan kurtulduk "yaşasın" diyecektim ki, başımıza 3 yaş sendromu cıktı...
Her şey onun, her şey onun istediği şekilde olacak ve her şey onun istediği zaman olacak...
Gecen gece yarısına kadar "eve ditmiceeemmm, dayıma ditcemmm, uyumucam beeeen" diye ağladı.
evet biliyorum tam inat zamanı, sevgiyle ustesinden gelmem gerekiyor bu durumun ama benim de sabrım nereye kadar bilemiyorum... Aslında cok da bilmek istemiyorum. Beni o kadar iyi anlıyor ki, dediklerimi yapmamasının tek nedeni inat ve minik adam resmen benimle dalga geciyor... Ama bugunler gecince oyle tatlı tatlı gulumsetecek ki bizi biliyorum cunku daha once de yaşamışlığım var buyuk bocukten peki bu donemde neler yapabiliriz. Daha sonraları bizi gulumsetecek bu zorlu donemleri nasıl aşabiliriz.


Oncelikle şefkat ve sevgi dozumuzu maksimumun da uzerine cıkarmamız gerekiyor. Cocuklarımızla kesinlikle bir inatlaşmaya girmemeliyiz ki zaten "cocuklarla yapılan inatlaşmalardan hicbir ebeveyn kazanclı cıkmamıştır henuz" tabii ki bu inatlaşmaya girmeyeceğiz diye her dediklerini kabul edeceğiz anlamına gelmiyor. Onlara mutlaka ve mutlaka kural koyacağız ve sınırlarını bilmelerini sağlayacağız. Gereksiz inatlaşmalardan guc bende catışmalarından bahsediyorum. Cocuğun her dediğini yapmak bencilliğe, her dediğini yapmamak da ozguven eksikliğine sebep oluyor. Bizler anne olarak kendine guvenli ama sınırlarını bilen ahlaklı cocuklar yetiştirmek icin cıktık bu yola ve inanıyorum bu en guzel donemlerimizi de yine cocuklarımızla beraber sevgiyle atlatacağız...


Hepimize bu yolda kolaylıklar diliyorum...