Eşimle 2004 yılında aynı işyerinde calışırken tanışmıştık fakat aramızda bir şeylerin cereyan etmesi 2005 i buldu.Hic aklımdan evlilik gecmezken nasıl olduysa oldu ve Rabbim bizi birbirimize yazdı.Bir anda her şey benim kontrolum dışında gelişmeye başlamıştı.2006 nın 27 ağustosunda evlendik.İşi bırakmıştım kendi işmizi yapmayı istemiştim.1-2 yıl bununla oyalandım işler yolunda gitmedi kapattık.Bebek duşuncesi en az 3 yıl istemediğim bir durumdu.Fakat zaman gectikce rahata alışıp bebek fikrindende uzaklaşmaya başlamıştım.1-2 aylığına vucudumu dinlendirmek icin 2009 yılının başında ilacı bırakmıştım.O sıralarda da kayınpederimi kaybettik.Arkasından eşimin rahatsızlığı cıktı ve tum zamanım ona hastaneye koşturmakla ve sağlık durumuyla ilgilenmekle gecti.Reglim gecikmişti en son 22 şubattı sat.İlac etkiledi sanarak doktora gittim.Muayene oldum.'Rahim duvarı kalınlaşmış ya hamilesin yada reglin yakın' dedi ama hamilesin dediği kısmı net duyamadığım icin eşime rahim duvarı kalınlaşmış kısmını anlattım.Bana regl sokturucu iğne verdi.Hamileysen destekler değilsen sokturur gibi bir şeyler dedi.İğneyi 2 doz olarak vurulup 1 hafta bekledim hala regl olmadım.2. sini olmaya giderken bir bakayım deyip test yaptım oylesine.Banyoda bırakıp işe koyuldum.Donduğumde cift cizgi vardı şok gecirdim resmen.Heyecandan eşimi aradım beklemiyorduk boyle birşey.O da şaşırdı ve hemen cıktı geldi benimle doktora.Teste gerek bile kalmadan ultrasonda gordu keseyi doktor.Cocuk istemeyen ben birden cok sevinmiştim.Onun icin cok guzel hayaller kuruyordum fakat 2 hafta sonraki muayenemizden donduğumuzde (7 haftalık) duşuk tehlikem başladı.2 haftada oyle evde dinlendim.Cok uğraştım fakat nasip değilmiş kaybettim miniğimi.
İşte her şey onu kaybetmemle başladı.Anne olmayı ne kadar cok istediğimi fark ettim.Cok ağladım cok dualar ettim Rabbime.Fazla gecmeden 1,5 ay sonra şukurler olsun tekrar hamileydim.Bu kez cok istemiştim ve hissetmiştim hatta reglime 4 gun kala oğrendim hamileliğimi.
3 temmuz sabahı bir ruya gordum.Bir kız bebeği vardı kucağımda aynı sabah yakın arkadaşımda aynı ruyayı gorduğunu soyleyince icim rahatlasın diye tekrar test yaptım.İkinci cizgi silikti.Emin olmak icin yine doktora gittim.İhtimal vermediğim icinde test sonucunu telefonda oğrendim.Pozitif ti.Fakat değerim duşuk cıktığı icin (63)tekrar duşuk olabilir diyerek 2 gun sonra kan tahlili tekrarı istedi doktor.O 2 gun gecmek bilmedi sanki bana.Pazartesi sabahı gittim kanı verdim.3 saat sonra cıkar dediler.Zaman gecmedi sanki.Aradım.'Cok yuksek cıktı doğrulamak icin başka bir laboratuvara gonderdik' dediler.Cok yorulmuştum bir sonuc soylesinler bana diye kıvranıyordum resmen ama etrafımda eşim ve benden başkada bilen kimse yoktu bu durumumu.Nihayet bir kac saat sonra sonuc doğrulandı 'Hamileydim ŞUKURLER OLSUN' Eşime mujdeyi verdim hemen bir 'oh'cektik ikimizde.
Cok cok guzel bir hamilelik değildi aslında ama benden daha zorunu yaşayanları duşunerek şukrediyorum Rabbime.Surekli sağlık sorunlarıyla uğraştım.Vucudum sanki yılların birikiminin yorgunluğunun acısını hamileyken cıkarıyordu benden.Kum dokuyordum,Midemin ve boğazımın yanmaları canımı cok acıtıyordu nitekim kronik gastrit olduğumu oğrendim.Vitamin eksikliği bel fıtığı derken 4 ay boylelikle gecti.Nihayet yemek yiyebilmeye başladım.Oyleki doktoruma 'bayramda şeker yiyebilir miyim'diye sorduğumda hemşirelere dalga konusu olmuştum.2 ay guzel gecti fakat bu defada 3 lu taramamda risk cıktı.Doktorum bana riskleri anlatırken hazırlıklı gitmemin rahatlığı vardı uzerimde.110/1 cıkmıştı.Ayrıntılı ultrasonu onerdi.Metanetimden oturude tebrik etti.Benim gibi korkak biri duşunun boyle bir durumda inanılmaz sakindim.Aksine eşim panikledi ve apar topar ozel bir doktora gidip 10 dakika bile surmeyen muayeneye yuklu miktar odeyip cıktık.Neticede ayrıntılıda sonuclar iyi cıktı.Doktor onay verdi.İki ayrı doktorda onayladı ayrıntılıyı.Bende eşimde kalbimizi hic bozmadık aklımızdan hic kotu şeyler gecirmedik.Bu surecte doktor konusundada sıkıntılar yaşadım ve doktor değiştirdim hepside 3 lu taramama takılıp kalıyor amniyosentez yaptırmadığım icin resmen suclanıyordum.En son 6.ayımda bana yakın olan ozel bir hastaneden rastgele bir doktordan randevu alıp muayeneye gittim.Canım doktorum BAŞAK HANIM SENİ COOOOK SEVİYORUZZZZZ......
Sonraki muayenelerim tamamen onun kontrolundeydi artık.Eşimde bende artık rahatlamıştık bu konuda.Doğumu nerde hangi doktorda yapacağım belliydi.Tabii bu arada kızım kendini hemen her doktora gosterdi.Biz sormadan doktorlar cinsiyetini soyluyordu bazen.Hamileiğimi aileme ve arkadaşlarıma soylediğimde 6 aylık olmuştuk ve karnım hala cıkmamıştı.Bu nedenle pek kimse inanamadı.7-7,5 aylık olduğumda karnım birden kocaman oldu.One doğru cok sivri bir karın bazen beni zorluyordu.Arkadaşlarım ve ailem 'top yutmuş gibisin' diyerek guluyor ve fotoğraflarımı cekip alay ediyorlardı.Yakınlarım bunu yaparken nst icin gittiğim yerdeki hamişler ise 'ne guzel az buyumuş karnın' diyorlardı.Bana sorarsanızda hayli buyuktu.Doğum sonrası hic gitmeyecek sanmıştım cok şukur gitti hepsi.Sırt ve bel ağrılarım artmıştı bu nedenle.Doğum zamanı yaklaştıkca inanılmaz korku sarıyordu beni.Hatta burada bir cok kişi korkularımı cok iyi bilir.Korkudan o kadar cok detay soruyordumki burdaki herkese.Galiba kimse benim kadar korkmamıştır doğumdan diye duşunuyordum.
Sanırım en son muayenemde yani 17 şubatta nst ler kan sonucları falan derken doktorum ve ben normal doğuramayacağıma karar verdik.Kemiklerim ve bana olan guvensizlikleride bu konuda etken oldu.Zaten gittiğim coğu doktor normal doğum yapamayacağıma kanaat ediyordu.Doktorum 3 martı onerdi fakat eşim cuma gunu isteyince 5 mart sabahına tarih aldık ameliyat icin.Bu arada son 1 aydır damardan aldığım onca kan ilacı sonuc vermiyordu doktorum yukseltmemiz gerek ameliyat icin gerekli demesine ve 6 kez damardan almama rağmen 9 dan yukarı cıkmadı kan duzeyim.Artık o şekilde girdim ameliyata.Kimseye haber vermedik.Herkese her an olabilir deyip geciştiriyorduk.Zaten her şeyim aylar oncesinden hazırdı.Son 2 aydır evde temizlemediğim tek bir nokta dahi kalmamıştı nerdeyse.Eşimle bu nedenle surekli tartışıyorduk.Erken doğum olacak diye kızıyordu ve haklıydı.Cantamda eksiğim yok fazlam vardı.Su ısıtıcıdan sauna belte kadar 4 martta kendimide hazırladım duşumu alıp saclarıma fon cektirdim.
5 mart sabahı saat 7 de uyandık herşeyimiz geceden hazırdı.Eşimde bende kızıma tertemiz hazırdık.Biraz huzunlu ve suskundum.İlk defa ameliyata giriyor ve anne oluyordum.Psikolojim tuhaftı aslında ne hissettiğimi bende bilmiyordum boşluk gibi bir şeydi sanki.Evden cıkarken belki bir daha gelemem diyerek her yere baktım.Arabaya bindik eşim bankamatikteki işini halletti ve hastaneye doğru yola cıktık.Saat 8 di.Eşim hemen işlemleri başlattıiİcimden ona kızıyordum ne kadar duygusuz hemen beni ameliyata yollamaya calışıyor diye.Yol boyu beni rahatlatmak icin konuştu ama benim ağzımdan pek bir laf cıkmıyordu.İşlemler yapıldı yukarı odaların olduğu bolume gectik fakat oda bulamadık.Eşim randevumuz olduğunu soyleyerek gorevlilere durumu anlattı fakat aniden gelen hastalar olabileceğini bende anlattım.Bizi gecici olarak oda boşalana kadar doktor odasına aldılar.Koltuğa oturduk karşılıklı gazete okuduk eşimle.Annem aradı 'Şu kanalı ac kansızlıktan bahsediyorlar ' dedi.'Tamam anne acarım' dedim Tesadufen aynı gun eşimin eniştesininde cenazesi vardı ve aileside cenazeye katılmak uzere ankaraya geliyorlardı.Onlar icinde ilginc bir durum oldu.Cenazeden cıkınca doğuma geldiler ustelik kimsenin bundan haberi yoktu.Hemşire gelip kısaca hikayemi aldı.İşte hastalık gecirip gecirmediğimi adımı soyadımı falan filan bir şeyler sordu.Saat 10 a gelirken doktorum geldi.Nasıl olduğumu sordu.Korkudan defalarca wc ye cıktığımı ve doğal lağman yaşadığımı soyledim
Saat 10:30 gibi iceri hemşire geldi bana onluğumu giydirip sondayı takacaktıki ben kıpraşmaktan izin vermedim bir turlu.En sonunda ameliyathanede takılsın deyip dayanamadı kaprislerime Gorevliler iceri geldi yatağa aldılar beni.Başıma bone taktılar.Ve calıştırdılar tekerleklerini.İşte o an her şey gerceğe donmuştu sanki.Bunca zamandır hayalde yaşıyor gibiydim şimdi gercekti herşey.Eşim elimden tuttu bana destek vermeye calışıyor bir yandanda fotoğraflarımı cekiyordu bense gozyaşlarımı tutamıyordum.O kadar cok dua okudumki icimden yinede korkuya mani olamıyordum.Ameliyathaneden iceri girdiğimde eşim elimi bıraktı iceride bir suru gorevli vardı.Beni kendileri gecireceklerdi ameliyat masasına ama ben gecerim dedim.Başıma silikon bir yastık koydular.Bir gorevli tansiyonumu olcuyor diğeri koluma serum bağlamaya calışıyor parmağıma bir şey takıyorlar alttanda başka biri sonda takıyordu.Bir diğeri perde ortmeye calışıyordu.Sonda olayında vucudum inanılmaz titriyordu ve sakinleşmem icin ne yaptılarsa fayda etmedi yinede bir iki cırladım ve vucudum surekli zıpladı masada.Anestezi uzmanımı sordum onunla surekli goruşmuştuk onu gorsem rahatlayacaktım.Başımdaki kız 'sizi ben uyutacağım' deyince sinir oldum.Beni rahatlatmak icin 'bak bizde zıplıyoruz seninle beraber' diyorlardı.Nihayet Anestezi uzmanım edip bey geldi.'Edip bey nerdesinizzzz' diyerek serzenişte bulundum.'Aaaa ben seni unuttummu' dedi.Yavaş yavaş gozlerim ağırlaşıyordu sanki ama uyumakta istemiyordum direniyordum guya.Edip bey bana en guclu ağrı kesiciyi verin en guclusunden en guclusunden 'Tamam en guclusunden yapacağım' dedi.Ben en guclu en guclu diyerek uyudum.Uyandığımda odamdaydım ve ağrı kesici diye inliyordum.Kendi sesimi duyuyordum canım acıyordu fakat tekrar uyuyor uyanıyordum sanki.İki taraftan ağrı kesici vurdular.10:45 te kızımı cıkarmışlar beni ise 11:05 te uyandırdıkları icin ağrım fazlaydı.Nasıl bu kadar cabuk bittiğini bende anlamadım ama ağrım kesildiğinde saat 11:30 du ve ben sersem bicimde elimde telefon herkesi arayıp doğum yaptığımı haber veriyordum.
Bir uyandığımda eşimin ağladığını gordum.Bir diğerinde eşimin bana kızımın ayak izini gosterdiğini.Birinde goğsumu cekiştirdiklerini ve canımın acıdığını sutun gelip gelmediğini gormeye calıştım.Boyle boyle uyu uyan durumları yaşadım.Kızımın tam olarak yuzune baktığımda saat 14:00 civarıydı sanırım ve ablam gelmişti onun kucağında gorunce 'Bu benim kızımmı' dediğimi hatırlıyorum.Aslında miniğim canım yavrum hep yanımdaydı.Nedense ben kalkamadığımdan eşimse korkmasın diye bana goster diyemedim.Ablamda gorebildim ancak AYŞENUR ' umu.
Canım Yavrum Canım kızım 05-03-2010 saat 10:45 sen bizim tum dunyamız oldun.Rabbime şukurler olsunki senin annen baban olduk.Boyle guzel bir varlığı bize nasip etti.
Şimdi dualarımız isteyen tum annelerle... Rabbim bu ozlemi yaşayan herkese en kısa zamanda anneliği tattırsın... Yavrularımız sağlıcakla hayırla buyusunler inşAllah.....
ŞUKURLER OLSUN AYŞENUR'UN ANNESİYİM..........