benim 2 yaşında dunya tatlısı bir kızım var. doğumdan itibaren coook sıkıntılı surecler yaşadık. doğumda kalbi durdu ve mudahale ile hayata dondu. uzun suren bir yoğun bakım sureci, stres, sıkıntı, uzuntu, ağlama nobetleri, zaman zaman isyanlar da olmadı değil tabii ki.. bebeğimi ilk kez kucağıma aldığımda 1 ayını doldurmuştu, ondan sonra 1 ay daha da alamadım zaten (bunları uzun uzun anlatıyorum ki kafamdaki nedenleri size daha net aktarabileyim). bu hepimiz icin, tabii ki de en başta benim icin tarif edilemez bir travmaydı. bebeğimiz cıktı ama onunla ilgili hicbirşey bilmiyorduk. 2 aylık tum duzeni oturmuş bir bebek olarak geldi bize. 3 saatte bir duzenli beslenen, belli bir sıcaklıkta tamamen hijyenik bir şekilde yaşayan, kendi kendine uyuyup kendi kendine uyanan ve bizim hic dokunmadığımız, hasretiyle yanıp tutuştuğumuz bir bebek.. monitore bağlı değilken uyuduğunda kalbi durursa nasıl anlarım diye gece gunduz nobet tuttuğum, 3 saatte bir duzenli beslemeye cok ozen gosterdiğim, kan şekeri duşer aman haa dedikleri icin gece zorla uyandırıp beslediğim, reflusu olduğu icin (tabi biz bunu bilmiyorduk) yediğini kusan, benim de ağlaya ağlaya tekrar yedirmeye calıştığım, onun icin en iyisinin bu olduğunu duşunurken belki de şu anki yeme sorunlarının fitilini ellerimizle ateşlediğimiz donemler kabustan farksızdı. bir yandan da vicdan azabıyla savaşıyordum tabi, cocuğuna kavuştun mutlu olman gerek senin diye ama her kafadan bir ses cıkıyordu, kimse de icraat yoktu ve ben fecii halde paniklemiş, tamamen yalnız kalmış, bildiğini sandığı şeyleri de şaşırmış bir anne olarak bircok şeyi sanırım elime yuzume bulaştırdım. tam duzenimizi yavaş yavaş oturtmaya başlamışken, ve hic de işe başlamak gibi bir niyetim yokken bir fırsat, kacırmamamız gereken bir fırsat cıktı ve ben gelişiminin nasıl olacağını bile bilmediğim, hasarın boyutundan bihaber olduğumuz kızımı bakıcıya teslim ettim. kızım 5 aylıktı. ikinci beslenme kabusumuz ek gıdaya geciş sureciydi. pediatrist arkadaşlar bile, alışacak, sakın blender kullanma, puturlu yesin vs. vs. dedikce inatlaştık cocukla ve o kazandı. cunku cok ciddi bişey atladık biz, kızımın yutma sorunu vardı sanırım ve bunu daha yeni yeni aşıyor. ben de buna daha yeni uyanıyorum tabi. derken psikomotor gelişimi 1 ay kadar geriden gelen kızım git gide geride kalmaya başladı. ek olarak fiziksel gelişimi de duşmeye başlayınca bakıcı ile yurumeyeceğine karar verip anneanneyi getirdik. aynı memlekette yaşamamıza rağmen anneannenin niye 1 yaşına kadar, babaanneninse halen daha ortalarda olmadığını sormayın ben de bilmiyorum. neyse, beklenen oldu ve anneanneden sonra kızım ozellikle fiziksel gelişim konusunda atak yaptı. bircok şey gayet yolunda gitse de bazı ciddi sıkıntılarımız da yok değil. motor gelişimi henuz 1 yaş seviyesine gelmedi. yurumuyor. emeklemiyor. ama iletişimi cok iyi, ne istediğini, ne istemediğini cok net belli ediyor. 5-6 kelime soyluyor. evet, gelelim konumuza: beni sevmiyor sanırım. işten koşa koşa ona geliyorum ama o beni gorunce ağlayarak anneannesine sarılıyor. onunla cok vakit geciriyor, ayıracağımı duşunup yapıyor diyorum ama aynısını babasıyla ve dedesiyleyken de yapıyor. yani bu dortlude ben son seceneğim. başkalarıyla da vakit gecirse araya onlar da girer sanırım. onunlayken kaliteli vakit gecirmeye ozen gosteriyorum. oyunlar oynuyoruz, parka gidiyoruz, ona masal okuyorum, geziyoruz, o anlarda herşey harika. ama yanımıza başka biri gelince anında satıyor beni eşşek. şaka bir yana oyle uzuluyorum ki anlatamam. onun benim icin ne kadar ozel olduğunu az cok anlatabildim umarım, tabii ki her bebek annesi icin cok ozel ve bir tanedir ama ben kızımı bir kez kaybettim, bir daha başıma gelecek diye odum kopuyor. siz hic ağlamaktan gozakları su toplamış birini gordunuz mu? ben gordum, aynada.. şimdi o beni sevmezse olurum ben.. bana akıl verin nolur, yemek konusunda benle inatlaştığı icin mi, işe gittiğim icin mi, yeterince vakit geciremediğimizden mi neden bilmiyorum ama bana inanılmaz tepkili... başınızı şişirdim aşırı acıklı hikayemle ama yardıma ihtiyacım var biri sesimi duysunn..