Son zamanlarda kendimi surekli bir mucadele halinde buluyordum. Orneğin temizlik konusunda! Belki dunyanın en onemli meselesi değil ama sonucta bunun icin kavga ediyorduk. Kendimi cocuklara etrafı toplamaları icin soyleniyormuşum gibi hissediyordum, ustelik bir sonuc da alamıyordum. Odalarının hali icler acısıydı. Sonunda ben topluyordum ama oda kısa surede eski haline donuyor, bu da beni daha fazla kızdırıyordu. Cocuklarım yaptıklarımı takdir etmiyorlar mıydı? Ortalığa bir şey atmasalar olmuyor muydu? Oyun odasını toplamaları konsunda da aynı mucadele suruyordu. Onlar icin uğraşıp cok guzel bir oda yapmış, oynayabilecekleri şeyler yerleştirmiştim ama vardığımız yer, odanın duzeni konusunda kavga etmekti. Onlara aynı şeyleri milyonlarca kez soyluyordum ama cocuklarım inanılmayacak kadar yavaş hareket ediyorlar ya da en ufak bir şeyde dikkatleri dağılarak toplama işinden uzaklaşıyorlardı. Yani, temizlik yapmamak ya da ortalığı toplamamak icin her şeyi yapıyorlardı. Artık mucadele, tehdit ve ruşvet dunyasına girmiştik. Bu nasıl olmuştu boyle? Biz boyle bir aile değildik! Bir şeyler yapmamız gerekiyordu.

Boylece kocamla etraflıca konuştuk. Belki de cocuklarımızdan cok fazla şey bekliyorduk. Nerede yanılmış olabileceğimizi sorguladık! Ne yapacağımızı gercekten bilmiyorduk, bu yuzden bir deney yapmaya karar verdik. Daha az konuşacak, daha cok eyleme gececektik. Evet, cocuklarımıza etrafı toplamalarını soylememeye karar verdik. Asla. Her işi kendimiz yapacaktık.

Onları bir şey yapmaya zorlamaktansa ornek olmanın daha etkili olacağı umuyorduk. Bu oylesine bir fikirdi aslında, oyle cok da umutlu değildik. Bunun cok iyi bir anlaşma olduğunu da duşunebilirlerdi. Daha da rahatlayabilir, her zaman birilerinin onların arkasını toplayacağını da duşunebilirlerdi. Ama başka ne yapabilirdik? Gidişattan hic memnun değildik, değişmesi gerekiyordu. Deneme yapmaya değer gibi gorunuyordu, kaybedecek bir şeyimiz yoktu. Boylece deneyi başlattık.

Sonuc MUHTEŞEMDİ.

Her şeyden once, kendi adıma, onların bana yardım etmesini beklemekten ya da onları işe katmaya uğraşmaktan vazgectiğim icin gerginliğim hemen azaldı. Onların bana yardım etmesini beklemediğim icin yılgınlığa kapılmıyordum artık. Bir sure butun işi ben yapacaktım, onların da bu sırada beni izleyeceklerini zannediyordum ama oyle olmadı.




Bunun yerine bana soylediklerine inanamayacaksınız! Daha ilk gun, oyun odalarını toplamaya başlamıştım.

“Anne, istersen sana yardım edebilirim?”

“Sana yardım etsem iyi olacak galiba anne.”

“Yardım etmek cok hoş, değil mi?”

“Seninle temizlik yapmaya bayılıyorum anne!”

“Bir yardımcı ister misin?”




Biliyorum, biliyorum… Buna inanmak cok zor. Ama gercekten tam olarak boyle oldu! Gerginlik ve baskıyı ortadan kaldırdığımızda cocuklarımızın aslında ne kadar yardımcı olduklarını gorduk. Cocuklar aslında yardım etmek isterler. Bu hoşlarına gider. Onlara bir şeyler yapmalarını soylemek ya da emirler yağdırmak yerine, ne yapılması gerektiğini gosterdik. Onlar da cevrelerini derli toplu tutmanın onemli olduğunu fark ettiler, cunku bunu onlara eylemlerimizle gostermiş olduk. Temizlik, gerginlik kaynağı bir iş olmaktan cıktı, birlikte eğlenebileceğimiz bir işe donuştu.




Aslında işlerin daha kotuye gitmesiden korkmuştum, sonucta onları “bir dertten” kurtarmış oluyordum. Etrafı toplamayı, eşyalarını iyi kullanmayı ve yardım etmeyi asla oğrenemeyeceklerdi! Ama durum boyle olmadı. Cocuklar doğru şeyi yapmak istiyorlar; yardım etmek, surece katılmak istiyorlar. Sadece farklı bir yaklaşım gerekiyor. Ben de başka bir yetişkinin benim evimde, benim duzenime gore hareket etmesini istemezdim. Bunun kabalık olduğunu duşunurdum. Onların kendiliklerinden bana eşlik etmelerini ve yardım teklifinde bulunmalarını umardım. Cocuklarıma da aynı şekilde yaklaştım ve gercekten de boyle oldu.




Cocuklarım beni her gun şaşırtıp bana yeni şeyler oğretiyor.

Kaynak: http://happinessishereblog.com/2014/10/stopped-asking-kids-clean/ www.egitimpedia.com/