yazacaklarım biraz uzun ve detaylı. Cunku diyabetli hamilelerin coğunun doğum oykusu okumaya cok ihtiyacı var! Pozitif doğum hikayesi deniliyor ya hani, benimki ne bilmiyorum cok acı cektiğim icin pozitif değil sanırım. Ama imkanı yok denileni başardığım icin kendimle ve vucudumla gurur duyuyorum. Yani guzel ve cici şeyler okumayacaksınız. Psikolojiniz bile bozulabilir. Tek anlatmak istediğim " yeterki isteyin! "cevremde tip1 diyabet olup normal doğum yapan hic tanıdığım yok. Tip1 diyabetli tanıdığım bile yok
ama gebeliğe bağlı diyabetlerde hep sezaryan oluyorlardı. İnternetten bakıp dururdum ama hep sezaryan sezaryan sezaryan.... Eşime başarcam ben bunu demiştim. Ki daha hamile bile değilken araştırıp dururdum. Hamilelik oncesi zor ve sıkı bir diyetle hemoglabina1c'yi 6.0 a duşurdum. Yuksek ha1c'lerde malesef kesinlikle hamile kalmanızı onermiyorlar. Planlı bir hamilelik yaşamak zorundasınız yani. Supriz bebekten diyabetten oturu kacınmalısınız. Gel gelelim hamile kaldım. oyle zor gecti ki. Diyabetle beraber hamileliği goturmek tam bir kabustu. Ustelik calışıyordumda. 9 ay boyunca kustum. Doğum anında bile kustum
acılma olurken kusabilirmiş insan ama benimki haddini aşınca herkes bi noooluyo bu kadın ne doğurcak boyle!? Dediklerini duydum canavar cıkacak sandılar sanırım. 9 ayda başıma ne talihsizlik varsa geldi. Umulmadık herşey nuksetti bedenimde. Umudumu bi ara kaybedip ya bebek doğamayacak ya bn doğururken olcem ya da doğarken bebek olcek diyordum. Bi miyom belasıda catmıştı ki eh yani. Donem donem miyomlar sancı yapıyodu. Ama dayanılcak gibi olmuyodu. Doğum sancıları gibi 15 dakkada bir 7 dakkada bir 5 dakkada bir vuruyordu. Evde artık napacağımı şaşırır halde oluyordum. Secde pozisyonunu alıp sallanınca biraz hafifliyodu ağrılarım. Saatlerce popom havada alnım yerde sallanıyodum Doktor hatta 24. Haftada doğuruyorum sandı. Anlattıkların doğum sancısı deyip nst'ye bsğlamıştı. Ve 24. Haftada ozel hastanede başlayan surecim araştırma hastanesine sevk edilmemle dahada seyir değiştirdi. Donem donem şekerden dolayı hastanede yatırıldım. Surekli kustuğum icin serum aldım. Vajinal bi operasyon bile gecirdim hamile iken. Başa cıkabilirima sandığım diyabetim aldı başını gitti. Bebek geliştikce bambaşka tepki verdi. Kontrol dışı aldı başını gitti her ay. Tek care saat başı olcumdu. Onada sabır dayanırsa.. Calışan kadın olmayı ve stresli bir iş ortamını duşunursek varın siz duşunun. İş yerinde hamileymiş diyabetliymiş bakmazlar. Dahada yuklenmişlerdi bana. Defalarca ağlayarak cıkmıştım odamdan. Guclu olanın kazandığı iş ortamında resmen canımı cıkardılar. Bu surecte bide etraf vardı. Kesinlikle kimse olumlu şey demedi bana. Ailem ve eşim dışunda. 6. ayda bile aldır diyenler cıkıyodu. Canından kıymetlimi eziyet cekiyosun aldır ya da vakumla ceksinler dedi kadının biri. Oz abim bile ustu kapalı aynı şeyleri ifade eder olmuştu. Kayınvalidem surekli kusanların bebeklerinin olu ve sakat doğduğunu anlatıyodu. Etraf beni potansiyel sorunlu goruyodu
amaan o mu? Hep uyuntu o ya. Sorunlu o...diyen bakışlar ve laf imaları ile yaklaşıyodu. Herkes mırın kırın ediyorum sanıyodu. 8. ayda merdiven cıkamaz hareket edemez halde idim. Hareket anında direk şekerim duşuyodu ve dahada toparlayamıyordum. 32.haftada ani bi kararla izne ayrıldım. O gun tam 12 defa kustuğumu hatırlıyorum. Ve her seferinde midemden su cıkıyodu yani. Safra derler hani.. Sarı sarı kusuyodum. Yarı baygın izne cıktım ve hastaneye yatırıldım. 5 gun kaldım. Şekerimin oynaklığı ve kusmalarım ilgi noktası idi gastroloji en sonunda pes etti ve ben sizden korkuyorum ya..bi turlu anlayamıyorum neden kusuyosunuz dedi kendi doktorumda bazıları 9 ay kusar ama cokkk nadir gorulur. Araştırmalarda surekli kusan kişilerin bebeklerinin ilerde zeka olarak daha gelişmiş olduğunu sinir yapılarının cok kuvvetli olduğunu anlatıyodu. Banada dalga geciyo gibi geliyodu ya da avunayım die soluyo herlade demiştim. Ama biraz araştırdım ve hakkaten oyle şeyler yazıyordu. Bu surectede inanılmaz yalnızım. Eşim surekli şehir dışında. İcinde olsa ne yazar adam gelemiyor hastaneye bile benle. Coğu kez yalnız gittim yatışımı yaptırdım. Ağlaya ağlaya. Otobuse binip yatışımı yaptırmaya giderken oyle bi koyuyoduki icime kimsesizlik. Ailem başka şehirde ve annemin cok ciddi sağlık problemleri vardı. Hatta bi ara annem yaşadığım şehire geldi ve rahatsızlandı. Aynı hastanede yattık eşimin ailesi? Sevgisizlikleri ve sahiplenmeyişleri kahretti beni hep. 9 ay kustum ama bir lokma pişirip bi yemek vermedi bana. Hem kustum hem eşimi doyurdum. Hem kustum hem işe gittim. Cevremdeki hamilelere bakıyodum. Keyifler gırla gidiyor. Ben her Allahın gunu ağlıyorum kusuyorum. Susler pusler partiler havada ucuyor. Fotoğraf cekimleri ayarlanıyor hastane odası susleri tamamlanıyor. Ben? Bense yeterki doğsun zerre başka şey istemiyorum. Sağlıklı olsun diyorum. Ki zaten yapacakda gucum yoktu. 32. haftadan sonra tamamen eve cakılı yatağa bağlı kalmıştım. Arada eşim gelip zorla uyandırıp hava almam icin arabayla gezdiriyodu. Ha bide deli gibi uyuyordum. Aralıksız 7/24
37. Haftada giderek suyum anormal derecede artmıştı. 38 haftalıkken Doktor suni sancı ile doğumu onerdi. Yoksa bu aşırı suyun risk olacağını anlattı. Kabul ettim
cokda zor olacağını bil dedi. İlk doğum ve suni sancı, normalden daha fazla acı hissedebilrsib dedi. Korkmadım ki anında yatışım yapıldı. Evden eşyalarımı aldık geldik. Aileme haber verdik. Hastanede yatan annem cıkışını yaptırmış yola cıkmışlar. Gece ailem yanımdaydı. İlk once bi ilac yerleştirdiler rahime. İlk doğum ve suni sancı ile olacağı icin kolaylaştıracak acılmayı dedi doktorum. O ilacla 11 saatte 2 cm acılma oldu. Ben olmayacak bu iş demedim değil
o gece ac susuz uykusız gecti. 5 dakkada bir ağrı vardı hep. ertesi gun sabah suni sancı bağlandı. Sancılar hissedilir hale geldi.oğleye kadar adım adım arttırdılar sancıyı. Oğlen 12 gibi dayanılmaz bir hal aldı. Tarifi yok yani. Acılmada sadece 4 cm di. Onca saatte 4 oldu ben nasık 10 a kadar sabrederim diyorum. Başımdan aşağı litrelik soğuk sular dokuyordum. Nefesimi tuketmicektim guya huf huf huff yaparak sancıları atlatacaktım. Hııı cok oyle oldu! Deli gibi bağırıyordum bu arada doğurana kadar yatağa bağlı kaldım. Nst taktılar sancıları yattığım yerde cektim hep. Yalvarıyodum artık cıkarında ayağa kalkayım die. Musade etmediler caniler dayanamıyorum dediğimde epidural yapıldı. Onca acı cektim şimdi hatırlamıyorum bile ama o epidurali hatırlıyorum. Iııyhh iğrenc bi his vermişti bana. Sancının hafiflediği bi anda yerleştirdiler guya. Ama 45 dakka surmedi etkisi. Cok az hafifletmişti acımı. Sureklide saat başı acılma muayenem vardı. Maşallah bakmayan kalmamıştı artık. Oyle kotude değildi. Sadece acılma artınca hoşuma gitmedi muayene anında hissettiklerim. Suni sancı artırıldı yine. Ne olduysa ondan sonra oldu 3 saatin icinde acıla 5 cm'den 9 cm'e geldi. Ama o 3 saat! Ah o 3 saat! Eşimle annem yanımda. Eşimi surekli kovuyorlardı doğumhaneden erkek yasak diye. Gizli gizli alıyordu annem iceri. Kendiliğnden ıkınma refleksi oluşmuştu zatn. Sancı geldiğinde insan bağırıyor ve son noktasında ıkınman geliyor. Bi ara yine yukseldi ortamda seslerim. Sancı geldiği anda Eşime dov beni dedim bi ara. Suratıma vur diyorum vurmuyor. Ne bilim o an cidden iyi gelcekti. Baktım vurmuyor elimi sık diyorum sıkıyor ama ne care. O sıra irademi artık saldığımı hatırlıyorum. Eşime denk getirdiğim eşime kendime denk getirdiğim kendime yatağı yumrukla, destek yerlerinden tutup deli gibi sarstığımı hatırlıyorum. Yani bildiğin cıldırdım. Ağzımdan cıkan tek şey "doğurcam onu! Doğurcam! Normal doğurcam! Yapamazsın diyenlere inat sağlam doğurcam!"
Ve bi 4 saatde oyle gecti. Gelen bayan bi doktor oldu o anda. Yapıştım koluna bırakmadım. Ya beni oldur ya gitme kadın muayene bile etmedi ama doktorumu cağırdı hemen. Ve apar topar annemle eşimi cıkardı. Doktor gelmeden meşhur catal hazırlanmaya başladı. Noluyor doğuruyom mu neden onları oraya hazırladılar diye konuşup duruyorum. Doktorum baktı ve 9 cm dedi. Aha! 9 cm mi. Nasıl birden oldu ya..
O dakkadan sonrada ceneme vurdu stres. Yani bildiğin sacma sapan konuşmaya sayıklamaya başladım. 13 kişi vardı odada. Nasıl ıkınacağımı anlattılar. Karnına değil buyuk tuvaletini yapar gibi aşağjna ıkıncaksın dediler.
Sancı geliyor, bekliyorum. Artıyor. Nefes alıyorum 10 a kadar sayarken aşağıma ıkınıyorum. 3.kez gelen turda kafası biraz cıkmıştı bebeğimin. Doktor dokun bak dedi ama reddettim. Garip bi korku ve reddedişti. Dokunamadım. Kafamı doğrultup bakmıyodum bile aşağı kısma.
Sancı geliyor. Artıyor. Nefesimi alıyorum sayıyorum 10 a kadar ama oda ne tekrar anında geliyor. Sancın gecmediyse tekrar nefes al ve ıkın dediler. Yapıyorum. Ama yine gecmiyor! Yine 10 a kadar ıkınıyorum. 30 saniye boyunca ıkındım. 2. Tur 30 saniyede kalbim sıkıştı. Nefesime bişey olmuştu. Zor bela "nefes!" Diyebildim. Hemen burnuma bişey, ağzıma kanca givi bişey, suratıma bi maske taktılar. Oh dedim...
Sancı yine geldi. 30 saniyelik ıkınmayı gercekleştirdim ama nefes! Ağzımdakilere rağmen nefes alamadım. Konuşamadım. Zangır zangır titrediğimi hatırlıyorum. Nefessizlikten sanırım. Damar yolumdan bi iğne yapıldı. Oksijeni artırdılar. Oh.. Biraz rahattım. Uykusuzluktan mı sancılarla nefessiz kalmamdanmı bilmem şuur gitmeye başlamıştı. Kndimi başka yerlerde goruyordum. Olmuş dedemi gordum. Şaka gibi. Filmlerdeki gibi. Bana şekerin duşuyor cihazını getirdim al olc dedi dedem. Elimi uzattım almak icin. Sonra birisi ismimi soyluyor beni sarsıyordu. Benim elim havada uzatmışım. Hemşire bana "nerdeyiz şuan. Nerdesin şuan. Adın ne" diyodu bana. Hepsine sağlıklı cevap verdim. Şuurum aynı şeyi bikac kez yaptı bana ve ben başladım cene yapmaya.
"Lan gercekten filmlerdeki gibi. Gorunuyorlar bana. Ama olmucem. Doğurcam ben" dedim.
bi ara kafamı kaldırdım. Elimle tek tek saydım odadakileri 1 2 3..5..7..9..10 oha duğune mi geldiniz! 11.12.13 yuhh gormeyen kalmadı... Ve odada bi guluşmeler Koluma doktorun biri yuklenmiş altında kalmış. Tepemden aşağıma mudahele ediyor resmen. "Yaaa doktor koparcan kolumu. Bende diyorum niye yok gibi kolum odum cıktı koldanda olduk diye"..
ben bildiğin ceneye bağladım. Hem 30 saniye ıkın hemde aralarda cene. Bana cok iyi ıkındığımı soylediler hep. Bu hastaya iyi bakın boylesi ıkınma 10 kadında 1 dedi doktorum. Bu anne cok akıllı ve fedakar. Normal doğum kendi isteğiydi. Diyabetli olmasına rağmen istedi bunu diye diğer duğune gelen tayfaya anlatıyordu
Bi ara makat kısmım inanılmaz acıdı. Bu acıdan ıkınamadığımı soylediğimde bedeni cıkıyor o yuzden ama ıkınmazsan daha cok acır dediler. Sonrada vajinada bir yanma oldu. " Kafasından sonra gerisi cok kolay demiştin doktor hani inanılmaz yanıyor acıyor"
kafası daha kolay cıkmıştı. Bedeni baya acıttı yani aşağı kısmımı. Doktorda odadakilere ders anlatır gibi anlatıyordu bişeyler. Benle ilgisi yoktu yani i. Hocaları asistanlara ders veriyor yani. 30 saniyelik ıkınma turum 6 sefer surmedi bile sanırım. Yaklaşık yarım saat icinde doğum bitmişti.
Bir rahatlama hissi ile cik'leme sesi oldu saniyeler icinde
gozumu actım. Pat diye uZerimde idi. Bembeyazdı ama suratı bana donuk değildi. Ağlamıyorduda. Dokun dediler. Dokuncam ama titremekten dokunamıyorumki. Elim havada titremekten bebeğe ulaşamıyorum. Zor bela dokundum. Cok gucsuzleşmiştim kendime cekemedim bebeğimi ama bi koku geliyodu. Evlat kokusu. Gercekmiş cok guzel kokuyor dedikleri. Aldılar uzerimden..sol yanda temizlediler. Ama benim işim bitmemişti. Dikiş atılacaktı. Doktorum kesmediğini, oluşan yırtığı dikeceğini soyledi. Ne onemi vardı! İsterse kessindi. Ben doğurdum ya, gordum ya, olmedim ya, gerisi ne onemi vardı. Soluma baktığımda bebeğim oylece yatmış kımıl kımıl etrafa bakıyor. Ağladımı hic hatırlamıyorumm. Annemlerde diyor odaya getirdiklerinde ağlamadı bile diye. Bebeği goturduler. Ben kaldım bi başıma. Dikiş acıtıyor dedim. Uyuşturdular. Hala acıyr dedim yine iğne yaptılar. Dahada yapmam artık iğne dedi doktor
kac dakka surdu bilmiyorum. Bitti işimiz ve ayağa kaldırıp tekerlekli sandalyeye alındım. Deli gibi titriyordum. Doğumhaneden odama goturduler. Ailemi eşimi gorunce başladım ben yine " doğurdum gordunuz mu! Ben doğurdum! Normal doğurdum! Başardım! Ben doğurdumm!..." eşim kalkmama yardım ederken ağlıyordu. Ben hem guluyordum hem ağlıyordum. - "Nerde o!"
+ burda aşkım.
- ay goturduler sandım. Goturmucekler dimi. Kalsın burda. Bişey dediler mi şekeri nasılmış. Baktılar mı. İyi di mi. İyi olsun o. Ben doğurdum onu iyi olsun oooo..nidaları eşliğinde ağlamalar...
Doğduktan yarım saat sonra emzirmeye başladım. Hemen doşur foşur ememiyorlar zaten. Cok gucsuz oluyorlar. 3 gun hastanede kaldık. 2.gun biraz duştu şekeri bebeğimin hemen mama dediler. Hıh.. Azmettim emzirmek icin uğraştık. 5 kişi bebeği mıncırarak emzirmeye calıştık. Cunku haftasından once doğdu. Baygın kuş gibi sadece uyuyordu. Ne yapsak uyanmıyordu. Ama emmesi lazımdı. Yanağına dokun ayağına dokun kafasına dokun anca oyle emiyordu. 3.gun iyi ememediği icin taş gibi oldu goğsum. Elle sağmaya kalktı kayınvalidemle hemşireler. Allahım. Salak kafam ne diye yaptırdıysam. Siz siz olun elletmeyin memenizi. Cok canımı yaktılar
Pompanızı alın hamile iken. Sağma gerekirse pompa ile sağın. Cin işkencesiydi resmen elle sağmaları. Kayınvalidemin bunun sutu yok gelmiyor sutu bebek ac kalıyor nidaları eşliğinde 3 gun kaldım hastanede. Soranlarada ben doğurdum demeye başlamıştı. Gelmiş bana anlatıyo bide. Senin mi bu bebek dediler bende ben doğurdum dedim. Benim dedimm. Benim oğlum bu. Aşkııım oğluşum benim..diye sevgi patlaması yaşası kaynanam. benim ciNnetime ramak kaldı. Gecirmişte olabilşrşm icimden cinneti Doğumun ilk gunu ateşim yukseldi. Tansiyonum ve şekerimde aşırı yukseldi. O sebepten 2. gun bırakmadılar. 3.gunde bebek iyi ememedi belkide sutum azdı ve sarılık yukselmeye başladı diye kaldım kendi isteğimle. 3 gece uykusuz kaldım! Saniyelik uykum yoktu. Sonunda yine olan olmuştu zoraki uyu diye ikna etmişlerdi yarım saat sonra kaldırcaklardı ama ben uykuya gecemiyordum. Yani geciyorum ama saniyelik. Kut diye uyuyor pat diye sıcrayarak uyanıyodum. Nefes alamayarak uyanıyodum. Saniyede ruya gorup uyanıyordum. Başladım sıcramaya. Elim kolum bedenim istemdışı fırlar gibi reaksiyon veriyodu. Ve bir ağlama. 3.gunun sonunda irademi bırakmıştım. Hungur hungur ağladım. Hemşireler doktor sinir boşalması yaşıyor dediler. Bizimkiler bebişin emmeyi oğrenmesi 10 gun surdu ve 10 gun saat başı emzirdim. Sarılığı oteledik sık emZirme ile. Hastaneye gidip kontrol oluyordu sarılılık artıyormu die. Ordaki bayan eşime cok inat olduğumu soledi
bazıları yapamıyorum acıyor diye emzirmiyor. Ama eşinizi gordum. Elini ısırarak ağlayarak emziriyordu dedi. yapcam dediğini yapar diye eşimde dert yanar gibiydi.
15 gun sonra 2 saatte bir emzirdim. 30 gun sonra kendisine bıraktım. Ne zaman isterse o zaman emiyor.
Cok isterdim ciciş bi hamilelik gecireyim. Tatlış bi hikayem olsun. Acımadı diyeyim herkese falan. Ama benim gibi kronik hastalara bu anlattığım doğumum ilham olsun. Zor olabilir. Acıyabilir. Ama ANNESİNİZ.
katlanılıyor. Cekiliyor. Duşuyorsunuz en dibe baZen. Ordada eşiniz kol kanat oluyor size. Yapamam diye bişey yok. İnsan istedi mi herşeyi yapar. Ben asla sezaryan istemedim. Perinataloğa gittiğimde normale bi engel yok dediğinde dahada direttim. 3 doktorla tanıştım bu aşamada risklerimden oturu. 2si kesinlikle sezaryan dedi. araştırma hastanesindeki son Doktorum normali destekledi.
Beyninizi şartlandırın. sağlık acısındam sıkıntılı bir birey olduğum icin toparlamamda zaman aldı. Kansızlık oldu bitkinleştim. Baygın duştum. Yinede saat başı emzirdim o sıralarda. 1 ay gecti mesela halen dikişlerim duşmedi. Diyabet erken iyileşmeyi onluyor malesef. Sonra ıkınmalardan mutevellit aşırı bir hemoraid oluştu ciddi bir acı ve rahatsızlık oluştu gececeğe benzemiyor. 9 ay kusmaktanmı bilinmez midem sık sık ağrıyor. Sırtıma vuruyor. Hamilelikte başlamıştı durup durup gozlerimde arpacık cıkıyor. Dişim iltahaplandı en son, kulağıma vuruyor ağrısı. Psikolojik uzuntulerimide eklersek doğum sonrasıda cebelleştiğimi anlayabiliriz
Ama gordum ki anne olmak, acı ağrı eşiğini yukseltiyor. Onceden olsa koşa koşa doktora giderdim, şimdi bebekle zOr olur cıkmayayım, sık emiyor cıkamam, sonra gideriz yeeaa diye diye 2 aylık olmak uzere bebiş
Turlu susum pusum, lohusa terliğim olmadı. Hastane odam dımdızlak hastane odasıydı işte. Hamileyken dış cekim doğunca yenidoğan cekimimiz olmadı. Bunlar niye olmadı diye aklıma bile gelmediler. Cunku sağlıksızlık oyle bir yıprattı oyle bir hayat enerjimi soktu aldı ki, gozum zerre bişey gormedi. OZenemedim. İsteyemedim bile bişey. Hatta eşim bebeğimiz ve benim aynı karede hic fotoğrafımız halen yok.
hastanede de hic kimse cekilmemiş onu farkettik. Tek ilgi bebekti. Oda sağlıklı olmuştu. Gerisi umrumuzda değildi. Susu eksik diye, pusu yok diye uzulenler var cevremde. Ben bilmiyorum o hissi ama koyverin gitsin ya. Karnınızda taşıdığınız Canınızdan kıymetli mi.
Nasıl doğurdun, nasıl cesaret ettin diye soranlara cevabım; "Korkmayın, anne oluyorsunuz!.. Olunca anlarsınız"