Merhaba. Yaşadığım bazı şeyleri paylaşmak istedim. Belki de benim yaşadıklarımı yaşamış olan birilerine rast gelirim, bir fikrim olur, bir şeyler kafamda oturur diye konuyu acmak istedim. Evliliğimin altıncı ayı dolduğu gibi evi terkettim. Kayınvalidemle yaşıyordum, onun sozlerine ve tavırlarına katlanamadım. Ustelik eşimin hayatıyla ilgili butun gercekleri ailesinin zoruyla benden sakladığını oğrendim o evde kaldığım surecte. Benden once evlenip ayrıldığını, uyuşturucu kullandığını, alkol aldığını, cezaevinde kaldığını, akıl hastanesinde yattığını her şeyi gizleyerek beni kandırıp tanışmamızdan beş ay sonra evlendirdiler. Oyle suslu lafları, oyle iyi davranışları vardı ki bana bu kadar buyuk kotulukler yapacaklarını aklımın ucundan bile gecirmedim. Ama kaynanamın evinde kalmaya başladıktan sonra yavaş yavaş her şeyi oğrendim. Hatta eşimden sadece ilk altı ayda bile fiziksel ve ruhsal şiddet gordum kac defa. Ama susturdular, ailene soyleme, kimseye bir şey deme, gecer bunlar vs. diye hep susturdular. Ben de tabi inandım Her seferinde sozlerine, yalanlarına. En sonunda 6. ayın dolduğu gun evi terkedip ailemin yanına dondum. Yaklaşık iki ay sonra da boşanma davası icin başvurumu yaptım. Ama dava actıktan iki gun sonra oğrendim ki hamileymişim. Tabi be eve geldikten sonra regl olduğum icin rahattım, cocuk yok diye. Kaldı ki hayatım boyunca cocuk ağlamasından nefret ettim. Cocuk istemiyorum dedim her zaman. Ama şimdi bunu oğrendikten sonra elim ayağıma dolandı. Babasından ayrılmayı planlandığım, babaannesinden nefret ettiğim, ustume yuk olarak gormekten korktuğum bir cocuğu sevememekten korkuyorum. Karıncayı bile incitmemeye dikkat eden, karşındakinin dilini bilmesem bile ağladığında ağlayan, cok hisli biriyim. Ama ya kendi cocuğumu sevemezsem? Şu anda 3 aylık hamileyim ama hala sanki icimde bir şey yokmuş gibi hissediyorum, sanki cocuk falan karnımda canımda. O kadar onemsiz bir detay gibi geliyor ki tarif edemem. Sanki bir başkasına ait biri gibi. Benim değil, benim yureğimden değil gibi. İşte bu yuzden kotu bir anne olmaktan,onu sevememekten korkuyorum. O ufacık meleğin bir sucu yok biliyorum, o masum. Ama ya o masum yavruya iyi bir anne olamazsam, en kotusu onu sevemezsem? O zaman ne yaparım,bunun hesabını nasıl oderim? Ne olur bana akıllı, mantıklı fikirler verin. Yardım edin.