RUHLARIMIZI BEKLEYELIM

İnka tapınaklarına cıkmak isteyen Avrupalı bir grup arkeolog, birkac
yeli rehberle yola koyuluyor. Dağın tepesindeki tapınaklara giden uzun
yolu, kısa bir surede yarılıyorlar. Aynı hızla tempoyla biraz daha yol
aldıktan sonra, yerliler kendi aralarında konuşup birden yere oturuyor ve
boylece beklemeye başlıyorlar. Tabii Avrupalı arkeologlar buna bir anlam
veremiyorlar. Saatler sonra, yerliler kendi aralarında konuşup tekrar
yola koyuluyorlar, sonunda tepenin ustundeki gorkemli İnka tapınaklarına
geliyorlar. Arkeologlardan biri, yaşlı rehbere soruyor, "hic
anlayamadım, niye yolun ortasında oturup saatlerce yok yere bekledik? " Yaşlı
rehberin cevabı o kadar guzel ki; "Cok kısa surede cok hızlı yol aldık,
ruhlarımız bizden cok uzakta kaldı. Oturup ruhlarımızın bize yetişmesini
bekledik..."
Niye icimiz de hep bir eksiklik duygusuyla yaşadığımızı, niye mutlu
olmayı beceremediğimizi, niye kendimiz olmayı başaramadığımızı ve "niye" ile
başlayan daha bir dolu sorunun cevabını acıkca veriyor. Inkalar'ın
yaşlı torunu. Cunku kimilerimiz bu aptal hayat icinde o kadar hızla yol
alıyoruz ki, ruhumuz cok arkada kalıyor, hatta onu nerelerde unuttuğumuzu bile hatırlayamıyoruz. ... Herkes bir arayış icinde, ama hic kimse ne
aradığını bilmiyor. Sanıyoruz ki cok paramız, surekli yukselen bir kariyerimiz,
bahceli bir evimiz ,spor bir arabamız olunca biz de cok mutlu olacağız.
Evet kimi zaman bunlara sahip oluyoruz ama ruhumuz yanımızda
olmadan...
__________________