Herkese merhabalar, ilk hamilelik belirtilerimden son gune kadar hep Kadınlar Kulubunu okuyarak tecrubelendim. Oncelikle şimdiden herkese teşekkurler. Bu konu hakkında cok deneyim okuyamadığım icin yaşadıklarımı ben aktarmak istedim. Genelde herkes suni sancı ile tıbbi tahliye yolunu secmiş. Ama sanırım ben cok azınlık gruptayım.

29 yaşımdayım, ilk gebeliğimdi. Hic kanamam ya da ağrım olmadığından gayet sağlıklı gittiğini duşunuyordum. Cok bulantı ve kusmam vardı ve 6 kg vermiştim. Bunu da sağlıklı bir gebeliğe yorarak ayakta kalmaya calışıyordum!! 10. Haftada bebeğimizin ense kalınlığı, burun kemiği hepsi normaldi ultrason bulguları sağlıklıydı. Sonra ikili tarama testi yaptırdık 1/320 cıktı. Doktorumuz risk yok bence ama sınır değere yakın istersen Fetal Dna Testi yaptır dedi. Beklemeden ertesi gun Nice isimli testi yaptırdık. Test sonucum daha cıkmadan kontrol zamanım gelmişti. Eşimle mutlulukla gittik doktor ultrasonla bakarken uzun sure hic konuşmadı bir terslik olduğunu anladım ne olduğunu sordum, bebek olması gereken sağlıkta değil dedi. Bizi beklemememiz lazım dedi ve aynı gun riskli gebelik uzmanına detaylı ultrason icin yonlendirdi. Bir prof ’a gittik 1.5 saat ultrasonla bakıldı, bebeğim daha 14 haftalık ve kucucuk olmasına rağmen tum vucudunda karnında bağırsaklarında ve ciltte odem vardı ultrasonda da gorunuyordu zaten. Kalbi, bağırsakları, bobrekleri hepsi hastalıklıydı. Ters A dalgası vardı ve ense kalınlığı da 5.5 ml ’di. Cilt odemi ise 6 ml ’di. Doktor neden boyle olduğunu anlamak icin amniyosentez yapmamız gerektiğini ama bebeğin hic sağlıklı olmadığını ve her turlu bu haftadan gorunen bu problemlerle yaşama olasılığının duşuk olduğunu soyledi. Yani aslında soylemeye calıştıkları şey gebeliğin devam etme olasılığı olmayacak şekilde bulgular vardı. Ağlaya ağlaya eve geldik. Akşam fetal dna test sonucumuz cıktı. Trisomi 21! Butun bu rahatsızlıklar da ona eşlik ediyordu. Bebeğimizi aldırmak istememekle beraber bebeğin durumuna bakarak hic yaşama şansı olmadığını belirttiler. Cunku ağır yaşamla bağdaşmayan sorunları olduğunu ilettiler. Yine de cvs ya da amniyosentez yaptırmak istiyordum. Ertesi gun başka, ertesi gun başka doktor derken bebeğin her gun 1 ml daha odem topladığı gozukuyordu. Son bakan doktor, amniyosentez yapsak bile sonucu gelmeden bu bebek olecektir dedi ve zaten haklı da cıktılar, oğrendim ki ameliyatı bile bekleyemeden kalbi durmuş. Doktorlar tıbbi tahliye kararı vermişti. Normal doğumdan cok korkuyordum cunku kaygı bozukluğum var ve travma yaşayacağımı duşunuyordum. Hali hazırda da biri 6 cm olmak uzere 3 miyomum vardı. Doktorumla nasılsa miyomlarımı aldırmak zorunda olduğum icin mini bir sezeryanla ortak bir miyom ameliyatına karar verdik. Annenin sağlığı ve 2. gebeliğe hazırlığı on planla diye sakinleştirerek ameliyathaneye aldılar beni, cıktığımda kendimde değildim. Doktorlar hemen almış. Sapsağlam bir hamilelik geciriyorum diye mutluluk icinde gezerken 3 gunde hayatım değişti ve şuan o kadar sancılarımın arasında kalbim uyuşmuş durumda. Boş bir sezeryan yaşadım. Doktorum 6. Ay sonra yeniden hamile kalmayı deneyebilirsin dedi ama cok korkuyorum. Hem yeniden aynı şeyi yaşama olasılığımı duşunuyorum hem 2. bir sezeryanı duşunuyorum. Cok karamsarım şuan ve sanırım umutla geleceğe bakmak icin hikayeler arıyorum. Daha once boyle bir oykusu olup sağlıkla bebek sahibi olan birileri inşallah vardır burada.
Ayrıca hayatta bizim başımıza gelmez dediğimiz her şey gelebiliyormuş onu oğrendim. Bana ders oldu, cok şey oğretti kızımız bize. Yaşamadı, cok az kaldı bizimle ama umarım kimse yaşamaz bu duyguları ve hayat bahar tadında devam eder herkes icin.