Once kendimizdeki değişikliği fark ederiz. Sonra bir şeylerin ters gittiğine iyice kendimizi inandırırız. �Hayatın bize bir oyunu bu!� deyip yaşadıklarımızı hayatın bir oyun olarak gorur, kendi icimizde ve başkalarının icinde oynatırız.


Ustune ustluk biz o kadar masumuzdur ki; hayat bizi kalleşce vurmuştur.

Ortaklarımızla kavga ederiz; bunun sebebi hayatın bize verdiği farklı imkÂnlardır. Ve aslında hep haklı bizizdir. Karşı tarafa hayat her yonden iyi davranırken ona paylaşımcı bir ruh verememiştir.

Sevdiklerimizle kavga ederiz; bunun sebebi onların anlayışsız olmalarıdır. Aslında hayat onlara en buyuk kotuluğu yapmış ve insanlara karşı hoşgorulu olmayı oğretememiştir. Buna rağmen biz; butun hoşgorumuzle onlara kucak acmışızdır.

Anne ve babamızla kavga ederiz; bunun sebebi onların cokbilmişlikleridir. Şoyle bir baktığımızda onların hicbir şey bilmediklerine eminizdir. Hayat onları hic geliştirememiştir ve geri kalmalarına neden olmuştur.

Cocuklarımızla kavga ederiz; bunun sebebi onların cahillikleridir. Ve onlar bizi dinlemedikleri icin hep yanlış yaparlar, ustune ustuk bir duygularının olduğunu sanırlar. Hayat onları cok kotu kandırarak, onlara yalnız başına bir şey yapabileceklerine dair cesaret vermiştir.

Hemcinslerimizle kavga ederiz; bunun sebebi onların aşırı derece kıskanclıklarıdır. Kendi ellerindekinin değerini bilmezler bizim elimizdeki, varlığı ile yokluğu belli olmayan birkac değere goz dikerler. Hayat onlara ikiyuzlu davranmış, cok şey vermiş ama elindekiyle yetinmeyi anlatmamış.

Derken bir de bakmışız ki yapayalnız kalmışız. Ve kendimizdeki değişikliğin ne olduğunu anlarız. Bunca guzel huya rağmen �hayatın cilvesiyle� tek başımıza kalmışızdır. Ki aslında biz her şeyin en iyisini yaptığımız icin bunu hic mi hic hak etmemişizdir. Ve bu yuzden hayata kuseriz.Ve dilimizdeki şarkılarla bunu pekiştiririz: "Hayat sen ne cabuk harcadın beni...."