Herkese merhaba.
Biraz icimi dokmek istedim. Benden cok daha tecrubeli bircok ablam var bu platformda,sizlerin de fikirlerini almak istedim.
Cok uzun bir suredir takıntılarla boğuşuyorum. Hayatımda fazla insan yok, daha doğrusu gercekten kıymet verdiğim cok az insan var. En yoğun yaşadığım korku ve takıntım bu insanları yanlış bir şeyler yaparak kaybetmek. Orneğin her gece anneme "Olmeyeceğine soz ver." diyorum; eğer "Soz." demezse sanki olecekmiş gibi hissediyorum. Erkek arkadaşıma karşı bir yanlış yapmaktan ve onu kaybetmekten endişeleniyorum. "Ya bunu yaptıysam, ya bu şekilde davrandıysam, ya bu kişiyle konuştuysam..." gibi duşunceler aklımdan cıkmıyor. Cok sevdiğim bir arkadaşım var. "Ya onun arkasından kotu bir şey soylediysem..." diye iki senedir kendimi yiyorum; halbuki onun hakkında kotu hicbir şey duşunmuyorum ki...
Gecen gun arkadaşımla buluşmaya gidecektim. Evde yalnız olduğum icin evi kilitleyen kişi ben olacaktım. Kapıyı kilitledikten sonra yaklaşık on beş yirmi dakika kapının onunde kaldım. Tekrar tekrar acıp evi kontrol ettim; "Ya suları, ışıkları, ocağı acık bıraktıysam..." diye. En son kapıdan koşarak uzaklaştım tekrar girmemek icin.
Haziranda erkek arkadaşımla surtunme yoluyla birliktelik yaşadık. Uzerimde ic camaşırım vardı. Uzerine 3 kez regl oldum, 5 kez idrar testi yaptım. Ve hÂl hamilelik olmadığına ikna olmuyorum, kendimi yiyip bitiriyorum. Bu hafta icinde psikolog randevum var. Ailem doktor ilac verirse kullanmamı istemiyor, ama ben artık bu korkularla yaşamak istemiyorum. Sizce ne yapmalıyım? Uzun yazdıysam ozur dilerim...