Merhaba Bayanlar..
Eski konularımdan bilenler bilir beni.. Hayat işte En cok da seviyorum dediğin kişi yıpratırmış insanı..
Şu an icinde olduğum durumda cokk cokk uzgunum..
Akşam yemeğinde ilk defa fırında makarna yaptım, yapmamıştım hic. Eşim icin değişik bir şey yapayım dedim.
Geldi, sofraya cağırdım.. Bir kaşık aldı, bu ne bicim bir yemek deyip kalktı sofradan. Kotu de değildi gayet guzel olmuştu.
Hic yemek sevmeyen insan, ilk defa beğenmeyip masadan kalktı..
Olabilir beğenmemesine değil, sozlerine sinirlendim..
Ağır konuştu, kadınlığımla ilgili.
Cok zoruma gitti, kızdığım icin başka bir şey hazırlamadım ben de..
Dışarı cıktı geldi, dedim bir tavuk goğsu yapayım, gelince tatlı bahanesiyle arayı duzeltiriz. Yemedi ısrar etmedim, hic konuşmadım, duyduğum sozler cok uzdu beni..

Bu ara annem, kayınvalidem, eşim herkes her fırsatta eleştiriyor beni..
Ben kusursuz bir insan değilim tabii ki, ama artık kendimi cok değersiz, işe yaramaz, hep hata yapıyor gibi hissediyorum..
Caresiz kaldığım zamanlardan birindeyim, ve tek paylaşabildiğim sizlersiniz..

( biliyorum once kendine değer ver once kendini sev diyenler olabilir, yapıyorum da.. Ben izin vermezsem kimse beni uzemez diyorum.. oyle dedikce guclu durmaya calıştıkca daha cok uzuluyorum..

Kocamdan Eş Olarak, kayınvalidemden gelin olarak, annemden evlat olarak hep bir psikolojik baskı icindeyim ; Sen şoylesin, sen boylesin, hep hata yapıyorsun diye.

Tek doğru yaptığım şey kızımı doğurmakmış, o olmasa herkesi kendimden kurtarırdım..
Ama kendi irademle kızımı annesiz bırakamam..
Yorumlar nasıl olur bilmiyorum, gozlerimden yaşlarımla beraber icimi de boşaltmak istedim sadece..