Bu aralar ruh halimin sağlıklı seyretmediğinin farkındayım. Farkında olmaktan ziyade biliyorum. Evde olmak zaten kasvetli, uzun yıllardan beri. Annem en cok da babam yuzunden ama bu aralar daha bir farklı. Kapısından adım attığımda anlatamayacağım kadar soğuk bir huzursuzluk sarıyor. Sağımı- solumu. Beynimden cıkarmaya calıştığım ne varsa tum gercekliğiyle karşıma dikiliyor, ustesinden gelemiyorum. Obsesyonlar bitmek bilmiyor. Surekli endişe halindeyim. Hep o gun bitsin istiyorum. Bittiğinde hep yeni bir gun başlıyor ve ben yine bitmesini istiyorum. Yarınlar guzel olacak diye duşunduğum icin belki. Guzel olmuyor hicbir şey, yarınlar guzellik getirmiyor. Bu evde tum bu duşuncelerle boğuşmaktan sıkıldım. Gozlediğim kadarıyla evin dışında daha iyiyim. Daha olumlu bir insanım. Vee yaşadığım huzursuzluğu bir evin duvarlarına yoracak kadar, kafayı kurtarmış oluşum...