Merhabalar,

2 gundur duşunup durduğum durumla ilgili konu acmak istedim. Biraz uzun yazmış olabilirim. Hem icimi dokup hem de belki birkac mantıklı yorum alırım diye duşundum.

Erkek arkadaşımla ara verdik, goruşmuyoruz yani.
Bu sure zarfında yeni birisiyle tanıştım. Erkek arkadaşımdan 5 yaş buyuk. İkisi de aynı mesleği icra ediyorlar.
Gecenlerde buluştuk. Gayet şık bir şekilde geldi. Buluşma yeri olarak harika bir yer secmiş; arkadaşlarına sormuş, internetten araştırmış. Uzun zamandır gittiğim en guzel yerlerden biriydi. Kısacası onem vermiş, ozen gostermiş.
Guzel guzel sohbet ettik birbirimizi tanımaya yonelik. Garsondan fotoğrafımızı cekmesini rica etti. Kaliteli bir adam. Donanımlı, kendini iyi geliştirmiş. Gec bir vakit olmamasına rağmen evime bıraktı. Ortak ozelliklerimiz o kadar fazla ki, arabasında surekli dinlediğim radyo kanalı acıktı ki az sayıda dinleyicisi olan bir kanal.
Sanırım karşı tarafın elinin elime değmediği nadir ilk buluşmalarımdan biri.

Erkek arkadaşımla(daha doğrusu eski(?)) aramızdakiler cok daha farklıydı. Aramızda her daim bir cinsel gerilim vardı. Tutuşmaya ramak kala modundaydık birbirimizin yanında. Surekli birbirimize sacma sapan laf sokmalar falan. Gerci romantizmde yok diyemem.

Mantıken gecen goruştuğum erkekle cok daha huzurlu, sakin ve geleceğe yonelik bir ilişkim olur. Muhtemelen sıkılmaya başlarım bir sure sonra. Ama erkek arkadaşımla ise muhtemelen yaşayabileceğimiz en buyuk şey belki 10 yıl falan goruşmek, birlikte takılmak olur, o da tayini cıkmazsa.
İleride aile kurmak istiyorum. Cocuklarım olsun, guzel bir yuvam olsun..
Ama bedenimin, ruhumun her zerresi tutku ve ihtiras icin deliriyor. Belki de ruhumu besleyen şeyler de budur benim..


Mantığımı mı dinlesem yoksa kalbimi, ruhumu, bedenimi mi dinlesem? Bilemiyorum.
Bilinmezlik icinde debelendiğimden oylece kalakaldım. Hicbir hamle yapamıyorum. İnsanların duygularını kararsızlığımla incitmek istemiyorum. Bir secim yapıp ona doğru yol almalıyım.

Sizlerin de diyeceklerinizi merak ediyorum.