Merhabalar 27 yaşındayim ve 3 cocuğum var.6 yaşında kızım ve 3 yaşında ikizlerim var. Ve evden bir bucuk hafta once boşanma kararı ile cıktım.
Sebebi ise bana ve cocuklarima uyguladığı şiddete artık dur deme zamanı gelmişti. Gec te olsa 7 yıllık evliliğimi artık sonlandirma zamanının geldiğine dair inancım beni bunu yapmaya itti. Biz bayanlar sabredince daha sevilen eşler olmuyoruz aslında, sırf toplum baskısından susmaya, durmaya, devam etmeye cabalıyoruz...
Ben bir yandan lisans okuyorum, bir yandan da 3 cocuğumu doğru bir şekilde buyutmeye calışıyordum. İkizlerim isteyerek olmamıştı, onlem almama rağmen şukur dediğim ikizlerim dunyaya geldi.
İkizlerden sonra hayatımız cok noktada değişti. Eşim her daim temizlik takıntısı olan, her olayı anı takıntı yapabilecek bir insandı. 20 yaşında evlendigimde cok idrakinde değildim. Bir hafta kusmeleri kendini odaya kapamalari, eğer bana kızgın ise gelen misafirlerin yanında bile tavrını hem bana hem gelenlere surdurmeleri. Her meseleyi kavgaya cevirmesi falan filan, cok savaş verdim. Yaşımın kucukluğu sebebi ile olaylarla baş edecek, yada ustesinden gelebilecek karakterde değildim. Aşırı doğalci bir insandı ve cocuklara market urunu olan hicbirsey yedirmek istemiyordu ama bunu aşırıya goturuyordu. Gelenin gidenin getirdiğini cope atıyor, her markete girdiğimiz de ilk kızım ile kavga ediyor bağırıp cağırıyordu. Cok anlatmaya calıştım, bagirmanin, vurmanın cikolatadan daha fazla tahribat verdiğini ama değişmedi. Derken ikizlerimiz oldu. 24 yaşında ikizleri olan 3 cocuklu anne idim. Maddiyatta iyice zorlamisti cunku asgari ucret ile calışıyordu. Doğallık konusunda o kadar zorladı ki ikizlere yıkanabilir bebek bezi kullanmaya zorladı,3-4 ay baskısı ile kullandım, eve hicbir sabun malzemesi almıyordu, tabi doğal urun alacak maddiyatta yok malesef, ben surekli kendimi sıkmak zorunda kaliyordum. Bu surecte tabi hobileri hayatımızın buyuk bir bolumunu kaplıyordu, guvercin besledi balkonda, evde kocaman akvaryumlar kurdu, her hafta sonu da balığa kampa gidiyordu. Ben ise savasiyordum cocuklarımi buyutme cabasında. Kendi hayatım denen hicbirsey kalmamisti.Bilen bilir bu hobiler masraf isteyen hobilerdir. İkizlerimiz buyurken cok kavgalar ettik, ama bana yaptığı baskıda ona karşıda gelemez olmuştum,3 cocuk, yaşım genc ve hayat şartları. Bir ara oyle kavga ettik ki kolumu kırdı, tabi ben herkese duştuğumu soyledim. Herkes de eşim sessiz sakin olunca inandı. Daha sonra ailemin yakınına taşındık, eşim ikizlerime de şiddet uygulamaya başladı ki daha 1,5 2 yaşında idiler, cocuklarım ofkeli tepki veren cocuklar haline gelmişti, bir kac kez daha bana ağır şiddet uygulamıştı ama ben sabretmek sandığım ama aslında sabretmek olmayan eziyeti cekmiştim. Derken ikizlerim 3 yaşında şimdi ve en son bana ve oğluma şiddet uyguladı telefonumu kırıp okumayacağımi soyleyerek bir dolu hakaret kufur etti. Sabah oldu ve ben o evi 7 yıl sonra boşanmak niyeti ile terk ettim. Ne yaşarsan yasa toplum baskısı denilen ahmak duşunce benimde peşimi bırakmadı ama cocuklarıma donen şiddetin artık sessiz izleyeni olamazdım. Şimdi barodan avukat talep ettim. Onu bekliyorum. Bence seviyorum diye eziyet edenler, sevmiyorum deyip eziyet edenlerden daha acımasız. Sevgi yi gormeden buyuyup evlenenlerin bekledigı şey sevgi iken, gorduğu psikolojik baskı oluyor. Ve anladım ki ben gibi saygıyı s vgiyi gormeden buyuyen bireyler yapılanlara dur diyemeyecek hale geliyorlar. Cocuklarımi karakterli ve iyi insanlar olarak buyutebilmek icin ayrıldım o evden... Cocuklarım icindi. Sadece yazmak istedim bircok şeyi yazamasamda, şunları biryerlere dokebilmek bile guzel...