Kızlar benim derdim evlenememiş olmak. Yaşım 33. Cok şukur aile kuramamış olmaktan başka sıkıntım yok. Uzun yıllar yalnız yaşadım. Şimdi ailemle yaşıyorum. Arkadaş cevrem iyi, maddi bir sıkıntım yok. Ama hayatımda keşke sevdiğim, guvendiğim biri olsa diye icimden geciriyorum. Annem de cok uzuluyor, ara sıra dertleniyor keşke sen de yuvanı kursaydın diye. Onceleri cok kafama takardım, ağlardım. Baktım pek bir şey değişmiyor şu aralar daha az takılır oldu bu konuya. Ama yine de hic takılmıyor değilim. Bazen diyorum sanırım kaderimde yok. Arkadaşlarımla yemeğe gidiyorum, konuşulan konu hep aile, cocuk, bakıcı. Biraz sıkılıyorum da acıkcası. Başka arkadaşlar da konular acmışlar, onları da okudum. Kurslara yazıl, sosyal cevreni genişlet filan denilmiş. Aslında ben sosyal bir insanım, cevrem de var. Ama uygun insan yok. Ne dersiniz bu konuda arkadaşlar?