Merhabalar

Bu konumda ovseniz de sovseniz de gıkımı cıkarmayacağım.
Cunku gercekten iyi değilim. Ilk defa psikolojimin bozulmuş olduğunu duşunuyorum dibine kadar.

Birkac konumdan hatirlarsiniz belki 20'lik polisciğimi. Barıştık. Kısa bir sure oldu işte.

Sozde mutlu gibiyim. Ayrılığımız suresince ağlamayan ben, barıştigimizdan beri ağlak biri oldum. Sarılıp uyuyoruz hungur şakır ağlıyorum. Metrodayım ağlıyorum. Minibuste yolculuk ederken ağlamamak icin zor tutuyorum.

Seviyorum onu. Icim gidiyor. Yediremiyorum galiba aniden, hic bir şey soylemeden cekip gidişini. 'Başkası olmadı, kimseyle konuşmadım bile' dedi. Doğru mu bilemem. Ama psikolojisi cok iyi değil. Yani surekli evde vakit geciren, insan sevmeyen birisi. Onceden hayatında biri varsa bile şu an olmadığı kesin. Son gorulmesinden vs.
Seviyor mu beni? Bilmiyorum. Insan sevdiği birine bu şekilde davranmayı goze alamaz gibime geliyor. Bir yanım herkesin tepkileri aynı olmaz belki kendi hislerinden korktu, uzaklaştı diyor.

Her neyse. Gidemiyorum, kalamıyorum. Deliler gibi ağlıyorum. Ne yapacağım inanın bilmiyorum.