Cok doluyum...Uzatmıcam..uzatınca coğunuz okumuyorsunuz yada bazen yanlış anlaşılıyor...Ben bu adamı seviyorum maddi manevi zorluğa rağmen ara ara boşanmak istesemde sevdiğim icin hic yapamadım hep geri dondum..Hatta artık kavgalarda bak iyi karar ver sonra kendin tıpış tıpış donuyosun diyo..Cok iğrenc konuşmaları var hic kaldırılmayacak...Yeri geliyo o iğrencliklerine bende iğrenclikle karşılık veriyorum suclu tabi ki ben oluyorum...Sakinde kalsam, onun gibi kendimi kaybetsemde bi sonuca varamıyoruz...Yani bu adamın aileside kavgacı alışmış ağır konuşmaya bizim evimizde aynı ailesinin evi gibi huzursuz oldu...Evlendiğimizden beri boyle...Ama cok seviyor beni biliyorum bende onu..Başkasından duydum mu diyorum ki yahu bu kadar memnun değilsin hala sevgiden bahsediyosun diyorum...Kendimde aynısını yapıyorum..Aileme donsem yenilmişim gibi hissedicem calışmıyorum etraf neder ne iş bulurum bi daha kime guvenirim nasıl severim nasıl alışırım...Bunları duşunduğum de bile korku geliyo icime gerceği nasıl hissettirir acaba diyorum...Hele başkasıyla gorursem ya o mutlu olur ben cok uzulursem? İnsanlar bana vah zavallı derse...(kafamdaki en olumsuzları soyluyorum bu ara hep boyle şeyler donuyor kafamda)Zaten anksiyete korkularla boğuşuyorum kaldırabilir miyim cok pişman olur muyum...Arada sıkışıyorum boğuluyorum hergunm nerdeyse ağlayarak dualarla geciyor..Biri cıksa beni anlayan atlıcam boynuna oyle caresiz hissediyorum...Ailem cok duzgun kardeşlerim yanımda olurlar biliyorum ama niye sıkışık arada hissediyorum kendimi ben???