Merhaba arkadaşlar.İyi pazarlar.

Uzun zamandır uzerimde atamadığım bir tukenmişlik, tahammulsuzluk,efendime soyleyeyim bir miktar gereksiz ofke ve aşırı uyuyamama problemlerim dolayısıyla psikiyatriye başvurdum gecen ay.
Aslında psikoloğa gitmeyi daha cok isterdim fakat uzun sureli bir terapiye imkanım el vermez şu an.

Neysedoktorum depresyonda olduğumu soyledi,antidepresan verdi.Uyku problemim olduğu icin akşam iciyordum.Misler gibi uyuyordum.
Baya iyiydi bu yonden.Sabahta hem sakin hem dinc hem de takıntısız kalkıyordum.Bir ilacın insanın ruhuna nasıl iyi geleceği konusunda tedirgindim ama bana iyi geldi gercekten.Bunu ikinci haftadan sonra hissettim.

Fakat ben antidepresanlar hakkında bir şeyler okudukca moralim bozuldu.Bağımlılık yaptığı,bir zaman sonra yetersiz geldiği falan.
Bir de insanın mutlu olmak icin hayatı boyunca bir ilaca bağımlı olması..
Aslında cok şukur hayatımda cok buyuk hatta buyuk bir derdim bile yok.
Lakin iki sene once oğlumun yeni doğduğunda gecirdiği bir hastalık,tedavi sureci ve o donemde eşimin ailesiyle ilgili bazı sıkıntılar bende bir yara olup kaldı.
Zaman geciyor, duşunceler insanlar değişebiliyor.O zamana ait her şeyi iyileştirsemde iki gunluk oğlumun yatağın uzerinde biranda mosmor olmasını, gunlerce yoğun bakıma torbalarca sut taşıyıp beş dakika gorup onu plastik bir kutuda bırakıp kapıların onunde uyuduğum zamanları unutamıyorum.Yani acısı silinmiyor.
Benden cok daha zor şeyler yaşayan anneler var, onlardan konum icin ozur dilerim.Sadece ilaca bağlanma sebebimin en buyuk nedeni bu olduğu icin yazdım.Rabbim kimseyi evladıyla imtihan etmesin.
Eş ailesiyle ilgili konular artık ilgimi bile cekmiyor cok şukur.Cunku onlara karşı notrum.Yani ne beklentim var ne anlama cabam.Eşim de beni anladığı icin bu konuyu atlatmış gibiyim.
Son olarak bir diğer buyuk neden benim anne olduktan sonra, ozellikle ilacın ilk haftasında hissettiğim surekli babamı ve cocukluğumu sorgulama halim.
Babam iyi bir baba değildi.Baba olduğunu cok sonra anladı lakin giydiği o gomlekte ona yine buyuk geldi.Ben mutlu ve huzurlu aile kavramından o kadar uzak ve o kadar hasret buyudum ki şu an hamdolsun mutlu,huzurlu bir yuvam olduğu halde, evladımızı en iyi şekilde yetiştirmeye calışırken bir anda kendi cocukluğum karşıma gecip ağlıyor sanki,'benim sucum neydi' dercesine..
Velhasıl babama bu kadar değer veripte bende bu kadar derin yaralar actığını bilmezdim,bu ilaca başlayınca acayip şekilde babama taktım kafayı.
İlaca devam edeceğiz dedi doktor carşamba randevum var, gelmesende al kullan dedi.Bilmiyorum recetesiz alınıyor mu.
Fakat sınavlar icin gece uyumadığımdan ve biraz da kendimi sınamak amaclı dort gun almadım ilacı.Ve anladım ki galiba gercekten bağımlı oluyor insan.Ciddi manada bir yoksunluk,baş ağrısı cektim.Ve cok fazla ofke dolu, hesaplaşmalı,afedersiniz icimdeki tum sovgu ve ofkeyi kustuğum ve hatta en sonunda babamı oldurduğum kabuslar goruyorum.Saat kacta uyursam uyuyayım hep boyle.
Şaşırıyorum cunku normalde bu kadar ofkeli bir insan değilim, tedaviye başlamadan once bile değildim.
Bu kabuslardaki mutsuzluk gercek hayatıma da yansıdı.
Bilmiyorum arkadaşlar,kendimi aciz hissediyorum.
Sırf zamanında birileri beni uzdu diye ben yeniden ağzımla değil yureğimle gulmeyi başarabilmek icin,hayatı yeniden sevmek icin hep ilac mı kullanıcağım.Haklı olduğum bir savaşı kaybetmiş gibi hissediyorum.
Kullanırım eyvallah, hicbir şey olmasa evladım icin.
Fakat sonra bırakamazsam.
Yani ben yalancıktan mı mutlu olacağım?

Karmaşık ve uzun yazdım hakkınızı helal edin.
Cunku karmakarışık hissediyorum.
Doktora gideceğim, buyuk ihtimalle kullanacağım.
Yine de tavsiye istiyorum.
Bir zaman kullandım şimdi bıraktım ama mutluyum, gercekten mutluyum diyen insanları gormek istiyorum.

Cok teşekkurler