Merhaba, dertlenmek istiyorum sadece. Eşimle gecmiş sorunları cozemiyoruz. Kendisini bu konuda haklı goruyor. Defalarca banyo sorununu cozeceğini soylemesine rağmen değişen bişey yok. 6 yıl olduk . Cocuk istedim. Sadece normal bir hayat istedim ben . Hee yıl tatile gidelim, arabam evim olsun hava atayım herkese demedim. Bu hayattan sıradan şeyler istedim. Eşimle evimize gelelim. Cocuklarımızla oynayalım. Ev arabaolur Allah ın izniyle dedim. Olmadı. Ben bu hayatta cok sevilmedim. Bazen Allah ın bile beni sevmediğini duşunuyorum. İmtihan demeyin bitmedi bu imtihan ne imtihanmış ama doğduğumdan beri. Neye heves etsem olmuyor. Sıradan şeyler hemde. Ben oyle cicekler boceklerde beklemedim bu hayatta sadece sevgi istedim. Bana cok gorduler. Ailem bile en yalnız zamanlarımda cocukluğumda gelip sarılması. Doğru duzgun arkadaşım olmadı olanlar ihanet etti. Sevdiğim dediğim adamlar bile sırtımdan vurdu. 37 yaşındayım . Bu saatten sonra boşansam bile, bu kadar sevgisizliktensonra kim sever beni. Cocuk olana kadar ben menapoza girerim. Hep yalnızlıkla imtihanım oluyor. Hep ama. Dun kriz gecirdim, kavga ettim eşimle, hic olmadığı kadar bağırdım, hic tanımasaydım keşke seni dedim. Bağırmadı, ne yaptığını sordu ısrarla. Daha gecen hafta dedim defalarca şu banyo sorununu coz, normal bir aile olalım diye. Yalvardım. Kac kadın kocasına yalvarır ki gel diye. O kadar cirkinim demek ki .hic sevilmedim bu hayatta. Sonunda kriz gecirdim ve jilet attım kendime. Dikiş atıldı koluma. Ama kolumdan cok canın yanıyor canım