Merhaba hanımlar şimdi yazacağım konu direkt cocukluğumla bağıntılı olduğu icin bunu ifade etmeyi ve goruşlerimi paylaşmayı kendime hak gordum.
Annemle babam boşanalı uzun zaman oldu ve o donemler cocuk sayılırdım. Kaldı ki evde kavga gurultu eksik olmazdı ve ben evde yalnızken “lutfen eve gelmesinler” diye dua ettiğimi bilirdim. Buna karşılık babam iyi biriydi ancak annemi sevmiyordu yani kalbinde aşk kalmamıştı. Diğer her şey bahaneydi. Annem evdeki her işi eksiksiz yapardı,cevresinde sevilen bir kadındı ama olmayınca olmuyordu yapacak bir şey yok. Araları her zaman kotu değildi bazı gunler beraber yemeğe cıkardık,şakalaşırdık ya da ikisi beraber uzun uzun sohbet ederdi ama yine de babam annemi o anlamda sevmedi. Sonra boşandılar ve ben tam anlamıyla huzura erdim. Cunku her şeyin normal olduğu gunlerde bile normal gitmeyen şeyler olduğunun farkındaydım. Enerji,his. Cocuklar mutsuz olunan ortamın her zaman farkındadır. Babam şimdi başka biriyle evli ve cok mutlu. Annem pek iyi değildi yanlış şeyler de yaptı ayrılıktan sonra ama toparladı. Şu an ayrı ama mutlu 2 tane evim var.
Yani burda o kadar cok konu okudum ki “boşanırsam cocukların psikolojisi” “boşanırsam cocuklarım babasız buyur” “cocuklar icin sabrediyorum” vs. Ben bunların boşanmak istemeyen kadınların bahanesi olduğunu duşunuyorum. Cocuklarınızı kendi korkaklığınıza siper etmemelisiniz bence cunku ilerde bunun yukunu kaldıramazlar. Annem benim yuzumden boşanıp mutlu olamadı diye duşunecekler. Yani ayrılmak icinizden gelmiyorsa acık acık “ben ayrılmak istemiyorum” diyin coluğu cocuğu one surmeyin. O cocukları da mutsuz,huzursuz bir eve mahkum etmeyin..