İyi pazarlar KK'nın guzel kadınları.
Direkt konuya girmek istiyorum. Uzun zamandır olan bir sorun bu benim icin. Zaten surekli dert yakınan biri değilimdir ama hani boyle anlatmak istediğiniz, dolduğunuz anlar vardır da birden cozuluverirsiniz ya, hani surekli yaptığınız birşey değildir ama zaman zaman ihtiyactan dolayı olur. İşte tam bu anlarda anlatıp rahatlayacağıma daha fazla canım sıkılıyor. Sonrasında bundan boyle hic kimseye birşey anlatamayacağım diyorum ama insanız işte bir an oluyor boşalıveriyorum.İşte sorun burda başlıyor. Karşımdaki kişide. Bu aile oluyor bazen,bazen bir dost, bazen normal bir arkadaş, bazen mesai arkadaşı...
Karşıdan duyduklarım "herkes oyle, her yerde bu var, seninki de sorun mu, bak şoyle şoyleleri de var nankorluk etme, o değil de benim başıma neler geldi biliyor musun, ben neler yaşıyorum deyip odağı kendisine cevirme vs."
Ben zaten cozum istemiyorum onlardan direkt. Dinlesinler beni, bir iki umutlu soz soyleseler yetecek. Ama ben her sorunumu, sıkıntımı anlattığımda daha umutsuz daha kotu hissediyorum kendimi. Ee ben kimle paylaşıcam sıkıntımı.Sizlerde de var mı bu durum. Ne yapıyorsunuz bu durumda. Kimlerle paylaşıyorsunuz dertlerinizi? Size de boyle davranıyorlar mı yoksa benim cevre mi hepten sorunlu? Anlatmamayı mı secmeli, duvara mı anlatmalı bilemedim ki.