Merhaba.benim derdim yalnızlık.o kadar yalnızım ki bunları kelimeler ile ifade edebilmemin mumkunati asla yok. Oncelikle 25 yaşındayım ve tum arkadaşlarım evlendi. Cocukları var . Benim ise değil sevgilim etrafımda erkek sinek bile yok.kriterlerime uymayan biri olunca asla duşunmeden hemen başımdan saviyorum.ama cok da yalnızım ailem dışında hic kimsem yok.o kadar yalnızlık cekiyorum ki artık evlenmek istiyorum.ve annem surekli her gun evlen evlen diye başımın etini yiyor.ama ben gercekten adam gibi biri olmadan omur boyu bekar kalmaya razıyım.ben efendi duşunceli sevgi ve saygılı işinde gucunde birini istiyorum.karakter benim icin cok onemli bu şekilde yillar gecti ve tum arkadaşlarım evlendi cocukları var.bende bebeğim olsun istiyorum.ama bu yalnızlık ile cok zor.en son bir bir bucuk yıl once erkek arkadaşım vardı.onunnda ailesi problemli idi.aşırı buyuk problemli idiler.uzun hikaye ailem istemedi onları.simdi ise her gun bir arkadaşım evleniyor ve ben gordukce kahroluyorum.dayanamiyorum artık bu acıya intihar etmeyi duşunuyorum artık.kafama koydum.kimse beni sevmiyor herkes menfaat peşinde .bir tane adam gibi biri asla bizi bulmaz.gercekten oyle..karsima asla insan gibi bir adam cıkmıyor.bende sosyal biri değilim evden cıkmam dışarı pek.sadece gerekli alışveriş yapmak icin cıkarım.cok zor durumdayım.cok kotuyum gercekten artık dayanacak gucum kalmadı bende bebeğim olsun cok istiyirum cok uzuluyorum.