Anladım ki; bu yaşıma kadar buyuk yanılmışım.
Kapımda yatan, sensiz yaşayamam diye yalvaran insan beni yarı yolda bıraktığında anladım )
Maalesef 28 yaşında anlayabildim bunu keşke daha genc tecrube etseydim. Benim icin surekli ilgi, kapımda sabahlanması, kıskanılmak buyuk sevgi kıstaslarıymış meğer. Ne safmışım..
O sensiz olamam diyenler cekip gidebiliyor işte sanki hicbir şey yaşanmamış gibi.
Gercekten ‘bana kıyamıyor ya ’ diye duşunduğum insan, karşısında ağlarken birlikte olmamız imkansız diyebiliyor.
İşte bu buyuk hayal kırıklığım ve yaşadığım şokun sonrasında sanırım ben sevilmeyi cok yanlış anlamışım.
Siz bir insanın doğru olduğunu nasıl anladınız?
Kac yaşında evlendiniz?
Nedir bu kıstas..