Cok mutsuz cok uzgunum. Kaybım yuzunden değil ama ozlem ve vicdan azabı yuzunden canım cok acıyor. Minnoş kızımı koklayıp opemeden toprağa verdim canım acıyor. Biliyorum ki cennette bizi bekleyecek ama icimdeki ozlem dinmiyor. 15 gun oldu onu kaybedeli ama ilk anki gibi taze acım. Hayat devam ediyor, yiyor iciyorum guluyorum ama kalbimin uzerindeki bıcak hep orada duruyor sanki. Olayın nasıl olduğunu tekrar anlatmaya kalbim dayanmayacak o yuzden linkini aşağı bırakıyorum okumak isteyenler icin. Burada sadece derdimi anlatmak istedim. Belki yazarak biraz rahatlarım diye duşunuyorum. Melek kızımın yuzunu unutmamaya calışıyorum surekli duşunuyorum. Hastaneye erken gitseydim kurtulur muydu demekten kendimi alamıyorum. Zamanı geri almak istiyorum o gune geceye donebilmek istiyorum. Gidip mezarı ellerimle kazıp kızıma doyasıya sarılmak istiyorum.

https://www.kadinlarkulubu.com/forum/threads/37-4-te-bebegimi-kaybettim-7-11-2018.1098562/

Ekleme (2 aralık) : Eşim beni sucluyor. O gun cok yorulmuştun senin yuzunden oldu diyor doktorlara defalarca sorduk, yoruldum bundan olur mu dedik hepsi de olmaz o yuzden dediler yorgunluk etkilemez dekolmanı dediler. Ama kocam hala beni suclu goruyor. Gunduz cok yoruldun o yuzden oldu diyor.