İyi akşamlar hepinize hanımlar. Uzun zamandır takip ediyordum forumu uye olmak bugune kısmetmiş. Hemen konuma gireyim, konu anlatımımda yer yer kopukluklar olabilir aklımı cok toparlayamıyorum, şimdiden kusura bakmayın.
29 yaşındayım, mesleğim şukur elimde. Karşıma gercekten anlaşabileceğim birisi cıkmadı. Cıkan kişiler ya aldatan veya bu potansiyele sahip sacma tiplerdi. Guvenilir bir adamla karşılaştım o da aşırı sinirli biriydi, bu nedenle ısınamadım. Bekar olmak cevre baskısı olmasa beni cok rahatsız etmiyor aslında. Kendi kendime gulebiliyorum, yetebiliyorum. Arada Canım cok sıkılıyor yalnızken ama idare ediyorum. Bekar olmam konusunda en buyuk sıkıntıyı bizzat kendi ailem yaşatıyor. Annem eskiden beri her şeyi kafasında kuran ve daima her şeyi kafasına takan biri. Babam asıl mesele. Benim evlenmem mutlu bir yuva kurmam en cok onları mutlu eder biliyorum ancak ; babamın isteği mutlu bir yuva kursun değil, biran once yuva kursun. Beni kendisine yuk olarak goruyor. Kucuk veya buyuk herhangi bir sorunumda derdimi dinlemek zor geliyor babama, bana yol gostermediği gibi sozleriyle cok canımı acıtıyor. Ozel hayatımı zaten anlatmam babama, sadece meslek yaşamımda bir sorunum olursa(ki genelde hemen her ay oluyor) onu paylaşırım. Bunda dahi bana “of, bana anlatma, 30 yaşına geldin, evleneceksen evlendirelim eşin uğraşsın ben değil” diyor. Kucukluğumde de bir sorunumu paylaşamazdım hic onunla. Zaten bir hayli icine kapanık bir tipim. Cocukluğumda da yanımda olmazdı hicbir şeyimde cunku, ne şikayet ne sorun hic anlatamazdım. Hasta olduğumda surat asar, son yıllarda kilo aldım surekli ağzında “yaşlı teyzelere benziyorsun” gibi sozler var.
Annem ezelden beri benle alakalı konularda silik biri zaten. Genelde herhangi bir okul problemimde veya başka bir şeyde topu babama atardı, babama soylerdi o da sorunla uğraşmamak icin kızardı. Annem cok sinirli ve rahatına cok duşkun biri. Birgun dahi canın ne istiyor Canım kızım dediğini bilmem. Bu yaşıma dek herhalde birkac kez dedi sadece. Ben hic anne sarması, boreği, keki yemedim mesela. Yapan ben olursam yerdik. Beslenme cantama da hic evde hazırlanan herhangi bir şey konmadı. Okuldan bayat simit alıp yerdim. Bunlar da değil aslında konum ama yazarken dokuldu birden. Annem cok inatcı biri de aynı zamanda. Babamın yanında ısrarla evlilik konusu acıyor, her tartışmalarında konuyu Farklı yere cekip “sen iyi bir baba değilsin” demeye getiriyor. Ben babamdan artık bir sevgi beklemiyorum ki sadece evde bulunduğum zamanlarda bana laf soylemesin, kalbimi kırmasın yeter diyorum. Annem evlenme konusunu acıyor yine de ve babam durmuyor, mutlaka oradan bir laf soyluyor.
Ailemle aynı şehirde yaşamıyorum ama bir aydır bir rahatsızlığım sebebiyle raporluyum ve ailemin yanındayım. Aslında gelmeyecektim ama annem telefonda gelmem icin ağlayınca kıramadım. Başıma gelecekleri biliyordum yine de geldim uzulmesin diye. Babama bugun yine meslekle alakalı bir sorunumu danıştım bana kendin bul yolunu ben karışmam dedi. Yine fikir olarak dahi yalnız bıraktı, bir fikir bile vermedi. Akşam da yine evlilik konusunu actı ve evlenmediğim/evlenemediğim icin tartışma başladı. Anlamıyorum bir insan neden cocuğunu yuk olarak gorur? Ozguvenimi yitirdim gibi bir şey artık. Kendimi beğenmiyorum, cok kilolu buluyorum.(65kg) Suratım daima asık. 23 yaşından bu zamana dek olan yaşamım yok gibi bir şey cunku 23 yaşından bu yana sanki 50,60 yaşına geldim, elden ayaktan duştum, suratıma bakılmayacak, vasıfsız biri gibi muamele gordum babam tarafından. Birkac kelime edecek olsam “Ben senin kotuluğunu mu isterim , iyiliğine soyluyorum” diyor babam. Babam dışarıya karşı da bir o kadar iyidir, herkes super bir baba olduğunu duşunuyor. Bunların duşunda Sayesinde artık akraba ziyaretinde dahi bulunmak istemiyorum. Cunku bazı gereksiz akrabalarım “evde kaldın” deyip guluyor, babam da onlara canak tutuyor. Bazıları babama “ne zaman evlenecek” diyormuş, “senin yuzunden bana bunu soruyorlar” diyor. Bir babaya bunu Nasıl soruyorlar anlayamıyorum ama bir baba da nasıl olur “Canı istediği zaman, veya sizi neden ilgilendiriyor” diyemiyor onu da anlamıyorum. Bazen diyorum hic gelmeyeyim yanlarına , gelince huzursuzluk cıkıyor, uzuluyorum. Ama anneme dayanamıyorum o cok uzuluyor gelmediğimde, yine de geliyorum. Bir suredir yaşamdan keyif alamıyorum zaten, istediğim gibi gitmiyor hicbir şey. Kendimi guldurmek icin capslere falan bakıyorum, kimseye caktırmamaya calışıyorum ama kuyruğu dik tutmaktan yoruldum. Arkadaşlarımla da eskisi gibi samimiyet gormuyorum, erkek arkadaşım zaten yok. Bir de ailem boyle yapınca hepten boşuna yaşıyorum hissi oluyor, cok kalmak istemiyorum bu dunyada. Kendime bir şey yapmayı duşunmuyorum tabii ama hayata dair herhangi bir beklentiye de girmiyorum. Boş bir cuvalla kendim arasında fark goremiyorum. Terapi aldığım zamanlar oldu ama fayda goremedim. Şuanda maddi olarak online terapi alacak durumum da yok. Bir suredir dikkat ediyordum yediklerime ama bugun zoru gorunce yine saldırdım cikolatalara. Coğu zaman bu konuyu bana arkadaşım anlatsa ne yaparım , ne soylerim diye duşunur kendime akıl vermeye calışırım ama bu kez yapamıyorum, beynim sanki uyuşmuş ve bu durumdan cıkıp bakamıyorum. Aileme ozellikle babama karşı nasıl davranacağım, kendimi nasıl iyi edeceğim bir fikir verir misiniz ?