Oncelikle lutfen okumadan yargılamayın. Eski sevgilimle ilişkimiz 16 yaşındayken başlamıştı ve ne yaşadıysam onunla yaşadım, arada ayrıldık birleştik kavgalar ettik ama sonunda hep birbirimizi bulduk. Biri bu kadar sevilebilir miymiş, sevilirmiş demek ki. O da beni cok seviyordu, ilk aşkı bendim hatta tek aşık olduğu kişi bendim duygusal ilişkilerden korktuğu icin, zaten bizim ilişkimiz de o yuzden cok sancılı başlamıştı. 16 yaşında başladı dedim ama birbirimizi sevmemiz 16 yaşında başladı, 18 yaşında cıkmaya başladıki, aradaki iki yıl ikimiz icin de cok sancılıydı ama duygusal ilişkiden korksa da bir kere beni sevdiğini soyledikten sonra hic sozunden donmedi. Gecen sene işyerinden biri benden hoşlanıyordu ve cok acık bir şekilde belli ediyordu her ne kadar sınır koysam sonucta iş arkadaşım aynı ortamda bulunmak zorundaydık, eski sevgilim de sinirlendi ve kavga ettik, ilk defa bu kadar ağır kavga ettik ayrıldık, o işi icin yurtdışına gitti ben de cok dağıldım ama kendimi toparlamaya calıştım. Ayrıldıktan dort ay sonra nişanlımla tanıştım, birlikteyken cok mutluyduk, uyumluyduk ve birbirimizi de seviyorduk evet eskisine duyduğum gibi guclu bir aşk yoktu ama sevgi vardı. Evlenme teklifi etti, kabul ettim. Sonra o geri dondu, arkadaş ortamımız aynı olduğu icin mecburen aynı ortamda durduk, bana benim adıma mutlu olduğunu, beni hala sevse de en iyisini hak ettiğimi soyledi. Uzak durmaya calışıyorum ama nişanlım da cok farklı davranmaya başladı sanki evlenirsek bir sure sonra sadece evli olmak icine evlenmiş ciftlere donecekmişiz gibi bir hal var, zaten benden once onun da başkasını sevdiğini biliyorum. Eski sevgiliminse beni hala sevdiğine eminim, ben de ona duyduğum duyguları kimseye duymayacağımı biliyorum bir daha, o guzel şarkıda dediği gibi aslında "Bir ofkeye mahkum ettik herşeyi". Kimseyi uzmek istemiyorum ama kendim de hayatım boyunca mutsuz olmak istemiyorum, lutfen bir akıl verin.