normalde insan unutur ve onune bakmaz mı duşununce sanki o anları yaşıyorum hala utanıyorum tum aptallıklarıma

lise ama ozellikle universite donemim. cok sessiz bir kızdım ama sessizliğimi yenip insanlarla konuşmaya arkadaş olmaya calışıyodum ama bir yerde olmuyodu. sınıfta herkesle konuşmaya calışıyorum ama bir tane yakın arkadaşım yok. mesela şuanda olsa kimsenin yanına gidip ezik gibi davranmazdım. gerci unide son iki sene tek başıma yemek yedim. boyle biri benden başka yoktu heralde.

diğer bir konuda guzel giyiniyodum ve guzel bir kızım. dışardan unide beni tanımayan başka bolumden erkekler buluşmak istiyor sosyal medyadan buluyodu bir şekilde konuşuyoduk ama buluşunca berbat geciyordu niye sessizsin diye beni sorgulama, uzaktan seni boyle tahmin etmemiştim gibi laflar. ve ben bunlara susuyordum, cevap vermiyodum. bende salak gibi en azından hayatımda burdan değişiklik olsun diye gidip buluşuyodum ama hep aynı şeyi yapıyorum (ya da onlar yapıyor)?

bir de bana laf sokan kızlar vardı durup dururken beni bozmaya calışanlar. ve o an hic cevap veremezdim kalırdım oyle.

neden bu kadar ozguvensizdim, guzel olmama rağmen, dikkat cekmeme rağmen. derslerimde başarılıydım.ailem desen bilgili, kulturlu bir aileydi. şuan bunları duşunmem bile hala ozguvenimin yerinde olmadığını mı gosteriyor. yani şuanda da huyum değişmedi ama en azından bunları yapmazdım veya insanlara cevabını verirdim diyorum.