Merhaba herkese. Eşimle bebek sahibi olmakla ilgili kavga ettik. 4 yıldır evliyiz, ilk kez boyle kavga ettik. Bugune kadar ne birbirimize bağırdık ne de yatağa kus girdik. Bu sefer kotu...
Ben 29 yaşındayım, doktora yapıyorum, az kaldı bitmesine. Sahne sanatları alanında oğretim gorevlisiyim. Tiyatrocuyum yani İşimi seviyorum. Eşim doktorayı bitirdi, yaylı calgılar anasanat dalında oğretim gorevlisi. O 32 yaşında. Bunları yazıyorum cunku bir sure "aaa ama daha kariyerimizin cok başındayız biraz ilerletmemiz lazım dedim.
Evliliğimizin 2.yılından beri bebek sahibi olmak istiyor. Ben istemiyorum, daha doğrusu kararsızım. Bazen cok duygusal ya da cok bunalmış, yalnız hissettiğim zamanlarda deli gibi istiyorum. Ama o an gecince eski halime donuyorum. Bebek istemememin belli başlı nedenleri var. Aslında istiyorum, bebek gorunce icim gidiyor, fakat ileride anneme donuşmekten ve yetersiz olmaktan korktuğum icin cocuk sahibi olmaktan kacınıyorum.Burada da yazılıyor, cok sorunlu cocukluk gecirmiş olanlar var cok sıkıntılı anne babalarla. Benimki oyle değil, gorece rahat bir cocukluk da sayılabilir. Ama ruhum doymadı işte. Anne babam cok tahammulsuz insanlardı. Beni pek dinlemezlerdi. Başarılı olduğumda takdir edilmez surekli başkalarıyla karşılaştırılırdım. Annem sık sık bana kuserdi, evdeki bazı yiyecekleri benden saklardı. Uzgun olduğumda teselli edilmezdim, falan. Anne babama hic yakınlık hissedemedim, hÂl da oyle.
Sonra eşimle tanıştım, aşık olduk, ilk kez cok sevildiğimi hissettim.
Ama her şeyden sonra artık anne olmak bana tahammulsuz, mutsuz olmak gibi gelmeye başladı. Hani surekli bana muhtac olan bir canlı var ve ben onun hem bedensel hem de zihinsel ve ruhsal gelişimini desteklemek zorundayım. Hayatım eskisi gibi olmayacak, mutsuz olacağım, annem gibi olacağım. Eşimle birbirimize ayırdığımız vakit ve ilgi cok azalacak. Şimdi mesela her yaz başka bir ulke goruyoruz, yazın evimizin bahcesine cadır kurup kamp yapıyoruz. Film maratonu yapıyoruz, beraber yemek yapıyoruz. Bebek olunca hicbiri olmayacak. Ben de annem olacağım. Mutsuz olacağız.
Dun tekrar eşimle bunun icin tartıştık. "Seni sevdiğimin farkında değil misin? Neden bebekle seni aynı anda sevemeyeyim?" Sonra ben sorunun bu olmadığını soyledim. Tartıştık. Sesler yukselmeye başladı. Baba olmaya hakkı olduğunu soyledi. "Kurtul artık şu sacma duşunceden sen annen değilsin ben baban değilim. Kariyeri bahane etme doktoran bitti bitecek!" dedi. Bencillik ettiğimi bile soyledi. "Demek sen bana değil sana bebek verme ihtimalime aşıksın!" dedim. Bir anda yuzu duştu. Ozur dilerim, deyip gitti. Onu ilk kez boyle gordum. Tanıdığım naif adam bu değildi. Sonra gece boyu salonda karanlıkta oturdu. Ben de bahcede oturdum.
Kendimi cok kotu hissediyorum. Gercekten bencil biri miyim ben diye duşunmekten bunaldım. Şimdi bir de bebek konusunu milyonuncu kez yeniden duşuneceğim. Canım sıkkın yani. Sizce gercekten bencil biri miyim?