Merhaba herkese,
Uc ay once netten biriyle tanıştım, karantina surecinden once tam da.ama goruşemedik yuzyuze.uzun zamandır da telefonda ve whatsapta konuşuyoduk.ama bir tuhaflık vardı, tam bir odun.hatta kitap hediye alıp gonderdim ona, ortak kitap belirledik okumak icin.ama ne bileyim kitaplar eline ulaşınca “teşekkurler” dedi sadece.bu beni kırdı.cunku daha farklı beklemiştim.ne bileyim insan mutlu olduğunu gosterir en azından.sonra soyledim mutlu olmadın mı kitaplara diye.bunu sorunca da bana soylediği şey” ya senne kadar alıngansın, benden sana izin git hava al biraz, karantina seni alıngan yapmış..” gecen hafta da doğumgunumdu.cok soğuk kutladı.ben de insan arardı diye gulen bir emojiyle yazdım.ertesi gun aradı.onunla konuşurken bir yanım mutluydu.ama teli kapatınca yureğime bişey oturdu.kırılmıştım.kendime kızdım.o kadar mutsuzum ki birinin ilgisine ihtiyac duyuyorum, ben de guzel şeyler duymak istiyorum.ve bile bile kendimi değersiz hissediyorum.
Bu arada instagramına surekli tanımadığı kızları ekliyor her gun belki on kişi..son konuşmamızdan beri yazmadı.ben de yazmadım, yazarsam kendime kızarım.ama duşunmeden de edemiyorum.sizlerin bana soyleyeceğiniz sozlere ihtiyacım var..şimdiden hakkınızı helal edin..