Merhabalar kızlar. Ben 1 sene oncesine kadar ulke değiştirdim. Buraya adapte olmakta epey zorlaniyorum aslinda adapte olmak icinde birşey yapmıyorum. Burada bir hastanede doktorluk yapiyorum isime aşık olmama ragmen burada calismak istemiyorum. Esiminde Turkiye ye donme gibi bir olayi yok. Kucuk yasta birbirimizi tanimaya basladigimiz icin daha cesurdum 15 yaslarimda simdi 27 olacagim. Calisma arkadaslarimi seviyorum ama kafa dengim olmadiklari icin arkadaslik kurmaktan kacinsamda onlarin zoruyla goruşuyoruz. Onlarda iyi niyetli bir sekilde bana yardimci olmaya calisiyorlar. Fakat burada fazlasiyla sıkıntı yasadigim icin isimi birakmak istiyorum ama korkuyorum. Hayat pahalı evimiz kira ve hayat muşterek... Esim kendi kazanciyla gecinebilecegimizi duşunse de icimde hep bi baskalarina minnet etme korkusu var. Turkiyede iken ekonomik durumumuz ortalamanin ustundeydi hic endise etmedim ama burdayken kendime harcama yapmadim. Yememiz icmemiz kiramızi odeyip birikim yapmaya calisiyorduk ancak onlarda bu virus surecinde bazi hastalik nedenlerinden dolayi gitmek zorunda kaldi. Son birkac haftadir gercekten cok bos yaşıyorum surekli psikolojimi bozacak seyler duşunuyorum. Ise kalkmamak icin bir suru bahane yaratmaya calışıyorum. Tabiki sonunda gidiyorum. Yolum cok cok uzun su anda ev degistiremeyiz. Nobetlerim olsukca fazla. Evi unuttugum zamanlar oluyor. Isten ayrilsam diger yerlerde ayni olacak. Cunku turkiye deki ile ayni havayi solumak istiyorum burada da. Londra gibi bir yer diyor cogu insan ama bana pek cazip gelmiyor. Bilmiyorum ama biraz calismaya ara vermek istiyorum bu karari da kafamda epey buyutuyorum