Merhaba kızlar. Yaklaşık Mart ayından beri bu platformdayım ve gercekten bunları yaşayan ben miyim hala inanamıyorum hayatım bir anda alt ust oldu diyebilirim. Oncelikle cok sevdiğim biri vardı artık yok kendisi beni terketti. Buraya da 4 yıllık ilişkim bitti diye konu acmıştım sağolsun sizlerde desteğinizi esirgememiştiniz. Konuya gelecek olursam mart ayında sevgilimle bir ilişki yaşadım ve hamilemiyim korkusundan kafayı yemiştim pandemi doneminde surekli hastaneye gidip test yaptırıyordum Negatifi gorunce bile rahatlamıyordum bu korku beni cok etkilemişti ve Bu surec beni ayrı yıprattı, sonrasında beklenmedik ani bir terkedilme yaşadım (guya ailesi istemiyormuş buraya konu acmıştım) heryerden aradım asla konusulmadı hep yuzume kapatıldı telefonlar. Bana senin icin olurum diyen insan bana sırtını donmuştu. Ne yapıcagımı bilmiyodum. Bir ayda tam 5 kilo verdim. Geceler uyuyamadım. Ve kendimi onunla ilişki yaşadığım icin pişman hissettim. Ve asıl bundan sonra başlıyor hikaye.. aslında hicbir zaman bekareti sorun eden bir kız değildim. Erkekler evlenene kadar surekli birlikte olurken birileriyle neden kadınlara bu şart konulmuştu bu beni her zaman sinir etmiştir. Her neyse tabiki bu durumumu kimseye soylemedim ancak sanırım boyle zamanlarda boyle şeyler hep ust uste geliyor. Etrafımdan bikac kişinin bekaretle ilgili duşunceleri benim canımı sıktı. Ve kendime o işkenceyi yaptırmaya karar verdim. Evet diktiricektim. Şunu biliyorum diktirince gecmişin silinmediğini. Ama nedense ona guvendiğim icin kendimi cezalandırmak istedim bilmiyorum. Kac gun ruh gibi gezdim Bu kararı vermek cok zordu benim icin. İğneden bile korkardımki ben.. burda genital formundaki arkadaslarında yardımıyla bi doktorda karar kıldım. Ve hic duşunmeden randevu aldım. Sabaha kadar uyumadım o gun. Sadece ağladım, sabah kalktım sen guclusun hallediceksin dedim ve doktor yolunu tuttum. O yol bitmesin istedim ama bian oncede evime donmek istedim. Gittm kliniğe, beni bi odaya aldılar o yatağa yatırdılar. İğne acısını hissettim, dikişlerin gectiğini hissettim. Sonlara dogru bi kac dikişi hissettim ama hicbirşeyin acısı ruhumun acısından daha fazla değildi. İşlem bitti, kalktım giyindim. Her zamanki gbii bişey yememiştim. Başım dondu gozlerim karardı, sağolsun asistanlar yardımcı oldular yiyecek bişiler verdiler ve biraz kendime geldim. Taksiye binip evime geldim. İnanın şoktaydım. Buna nasıl cesaret ettim, nasıl dayandım. Takside sadece boş boş yola bakındım. Eve geldim, yatağıma uzandım. Ve uyumusum. Her neyse bu tur işlemlerde 1ay bikac bişeye dikkat ediyorsun ve doktora gorunuyorsunbir ay sonunda. İşlemim tutmuştu. Ama sevinmedim bile. Bunu yaşamama sebep olan insanı hala seviyor oluşuma kızıyorum. 23 yaşında bana yaşattıgı bu durumu nasıl unuturumki. Ben ilk defa Allaha olmek istiyorum diye dua ettim. Belki size sacma gelicek, belki eleştirilicem. Ama cok zor gunler gecirdim ve hala yaşadıgım şeyi atlatamıyorum.bu surecte işsizdim, evde sabah 8den akşama kadar aralıksız ağladıgımı bilirim. Bana ailesini bahane etti ancak ondan sonraki surecte whatsappta surekli cevrimici olması başka birinin oldugu duşuncesini kafamda netleştirdi. Şimdi ben hangi birşeyi sindiricem bilmiyorum ne yapıcam bilmiyorum ben bu adamı unutamıyorum hala sevebildiğim icin kendime ayrıca kızıyorum. Normalde guclu bir kızım kendimi asla bırakmam ama artık yaşamak bile istemediğimi farkettim. Mutlu olmak icin cabalıyorum, memleketime gittim kafa dinlemeye ama kafamdada hep sıkıntıları goturdim beraberinde. Cok yorgunum, bidaha kimseye guvenemicem sevemicem gibi. Yada durust olup basımdan gecenleri anlatsam anlamazlar gibi.. yargılarlar gibi... Etrafımda ki arkadaslarımın tek derdi evlenmek. Bense asla oyle biri olmadım daha cok kariyere eğitime onem verdim. Yuksek lisans vs amaclarım vardı ama sanki hedeflerimide bi koşeye bıraktım sadece gunu bitiriyorum artık.. Geceleri surekli uykum bolunuyor. Sindiremiyorum karşıdski mutlu, hayatına devam ederken benim hayatım neden boyle bilmiyorum... kimseye de anlatamıyorum herkes bunun sadece aşk acısı oldugunu sanıyor ama benim icimde neler yaşadıgımı bilmiyor belki buraya yazarsam rahatlarım diye duşundum..onunla yaşadıklarımı unutamıyorum cok iyi biriydi cok seviyordu beni bana ayrıldık dedi ve birdaha asla Ne aradı ne sordu. Ailesinin yanında yaşamaya karar verdi bu şehirden gitti. Engelleyince kurtulurum diye duşundu nerden ulasmaya calıştıysam engel yedim. Ben bu olayı maalesef kafamda aşamıyorum.bana verebileceğiniz bi tavsiyeniz, fikriniz varmı.