Merhaba kadınlar kulubu uyeleri sizlerle dertleşmek icin yazdım belli benim durumumda olup da zamanala herşey geciyor ya diyen kisilere ihtiyacım olduğu icin yazdım. Ben ayrı yasamay başlayalı yedi ay bosanali dort ay oluyor cok sancılı bir surecten cıktım. Yaşadıklarımı kabullenmek acaba mi demeyi birakmam cok uzun surdu. Olayları yakın cevrem biliyordu. Ama şimdi malum okullar acıldı ve ben oğretmenim. Okulda bazen soylemem gereken yerler oldu ve ben her soylediğimde sanki panik atak hisleri yasadim. Boşanmak ayıp birseymis gibi utandım. En zoru da soyledikten sonra kızımı sormaları ve napıyor demeleriydi. Sanki ona haksızlık yapıyormuş gibi hissettim. ( ki boşanma konusunda suclu ben degilken ve karşı taraf gitmek isterken ) Bazen de yolda baba diyen cocukları gorup uzuluyorum kızım daha kucuk hicbir şeyin farkında değil ama ben butun mutluluğumu kaybettim sanki toparlamiyorum. Anlık mutluluk yaşıyorum ama cok uzun surmuyor. Ve sanki hayatım boyle gecicekmis gibi hic bir zaman eski mutlu ben olamayacakmisim gibi hissediyorum.
Yani kısacası ne zaman rahat bir şekilde ben boşandım diyebileceğim sucluluk duyamdan ve ne zaman mutlu olabileceğim. Bosanmis kadınlardan bu konuda yardım almak istiyorum bitiyor mu gercekten zamanla geciyor mu herşey.