Supriz bir şekilde hamile olduğumu oğrendim. Lekelenme kanamaya cevirdi ama aşırı bir kanama değildi. Ağrılarım da vardı. Daha once duşuk yaptığım icin hastaneye gittim ilac verdiler. Cok şukur dış gebelik değilmiş. Surekli yatmam gerekiyormus, ayağa kalkma dedi doktor. Buraya kadar bir şey yok aslında.
Ama ev işlerini iki gundur yapamadım. Eşim yapmaya calışıyor ama o da market işi, kendi işi derken ev işlerini yapamadı. Anneme soyledim 1 bucuk hafta gelir misin anne durum riskliymis dedim. Annem emekli, babam da emekli. Ev yaptırıyorlar onu one surduler. Gelemem yakin olsak gelirdim dedi. 2 saat mesafede oturuyor. Zaten diger 2 duşukte de hastanede yatmıştım annem bana ihtiyacın var mı diye sormuştu. Gelmeme gerek var mı demişti. Ben de yok demistim ne diyeyim. Kimsemiz olmadığı icin de refakatcim olmamıştı. Ameliyattan cıkıp kendim giyinmiştim. Giyinirim sorun değil ama insan cocuğunu neden yalnız bırakır.
Durum şuan riskli olduğu icin eşim de işe gittiği icin bana yoldaş olacak birine ihtiyacım vardı. Yoksa sadece yemek icin istemiyorum. Yemegi disaridan da soylerim. Annemin boyle bana karşı yarım ağız olması cok uzuyor beni. Eşim elinden geleni yapıyor ama annenin yeri ayrı. Ameliyat olduğumda bile eşim hastane onunde bekledi. Yemek almış getirdi hemen. Annemi aramış annem eşime sen varsın gelmeme gerek var mı demiş Ben cok mu takıyorum acaba? Annemi boyle mi kabul etsem yoksa kendisi ile mi konuşsam? Konuşsam da bir şey değişmeyecek gibi geliyor. Annemin bu tavrı cumleleri normal mi sizce? Ben abartıyor olabilir miyim?