Merhaba nihayet serin bir akşamdan sevgiler. Oncelikle baştan yazayım “Ya sev, ya terk et” ciler yazmasın konuya rica ediyorum. Ben akıldan cok tavsiye ve dertleşmek istiyorum. Cunku TR ’de ve ozellikle de İstanbul ’da yaşamak artık bana cok zor geliyor. Gurultu, kalabalık, insanların saygısızlığı ve bitmek bilmeyen kakafoni, herşeyin el yakması, kendi ulkemde tatile gidip cennet koşeleri keşfedememek, yurtdışının artık tamamen bir hayal olması, herşeye surekli zam gelmesi, işsizlik, surekli endişe ile yaşamak kısaca bu ulke beni yordu.

Yurtdışı imkanımız malesef yok, eşimle ben universite mezunu beyaz yakalıyız hatta o şu an işsiz. Bilişim sektorunde ama iş yok, aramıyor bile kimse. Hadi herşeyi yıkalım bir arsa alıp ev yapalım, bazısı Bursa ’da koyde, bazısı Burhaniye ya da Urla ’da yaşıyor oyle yapalım desek para yok! Ayrıca iş mevzusu ne olacak buyuk problem cunku oralarda istihdam kısıtlı. Yani biz bir sure daha buraya mahkumuz. Hoş gerci İzmir ’e gidince doviz duşmeyecek, ulke aynı ulke kriz aynı kriz.

Peki siz nasıl dayanıyorsunuz?

İcinizde cocuğu olanlar var bu ulkenin gidişatından boyle ustune coreklenilmesinden guzelim kendine yeten bu ulkenin dışarıya bağımlı hale gelmesinden hadi hepsini gectim bir kadın olarak kadına şiddetten, Allah korusun ama tecavuze uğrasak ya da eşimiz bizi oldurse arkamızdan “orada ne işi varmış, ne bicim giyinmiş, kesin adamı kışkırttı” denecek olmasından. OF YAZARKEN BUNALDIM. Butun bunlar sizi yıpratmıyor , umudunuzu orselemiyor mu? Ne olur akıl verin bana ben dayanamıyorum. Gercekten depresyondayım, anti depresan almama rağmen zihnim artık bu kaygı halinden ağrıyor. Elle gelen duğun bayram diyemiyorum bu ulke hepimizin hepimiz batıyoruz batarken. Ne olur umutlarınızı, size guc veren duşuncelerinizi benimle de paylaşın.