Korkularımla yaşamak istemiyorum ama hep bir yerlerde beni yakalıyor ve keşfetmek istediklerimden,hayallerimden vazgeciyorum.
Annem gibi bir anne ve eş olmak istemiyorum.Onun uzerimde bıraktığı etkiden dolayı kendimi de sevemiyorum.Annesine bak kızını al derler ya.Annem beni temsil ediyormuş gibi.Bir taraftan da ona acıyorum.İmtihan sebebi olacak bir aileye doğmuş.Hayat ve hayattaki insanlar ona kotu oğretilmiş.Bardağı hep boş gormuş.Ama nasıl oğrendiyse oyle devam etmiş.Bir sorun var bu işte demek yerine oğrendiklerini bize de oğretmeye calıştı ve bu ailede kurban ben oldum.25 yaşıma kadar annem hep doğruydu ve butun sorun bendeydi.O benim icin neler yapmıştı oysa ben zalim bir evlattım.Ağır narsist bir annem olduğunu psikoloğa gidincefark ettim.
Neyse zinciri kırdım.Annem yemedi yedirdi,giymedi giydirdi ama hayat,insanlar ,babam herkes sorunluydu ona gore.Kotğydu.Hatta kendi ailesi bile.Ama onlar olmadan da yapamıyordu.Curcunayla yaşamaya seven bir kadın.Kavga etmek,kin duymak onun hayat anacı sankı.Sonra da baakk benim dediklerim oldu demek,haklı cıkmak...
Doydum artık.Şu an 30 yaşındayım.Elimde olmadan intikam alma hırsı var.Herşeyi bir bir yuzune vurasım var.Senin yuzundenlerle başlayıp bitmeyen cumleler kuralım var...Yaşamayı bilmiyorsan vazgec bu hayattan diyesim varrr.Sonra da kafamı duvarlara vura vura ağlayasın var...Pişmanlıkla ,yalvararak ayaklarına kapanasım var. Affet geriZekalının tekiyim,tam da senin oğrettiğin gibiyim bak ozume dondum diyesim var.Zinciri kırdım kurmasına da ya bu ofke nobetleri.Onlarla nasıl baş edicem..