Arkadaşlar merhaba. Siteyi uzun zamandır takip ediyorum. Ama yeni uye oldum. Cunku icinden cıkamadığım bir durum var. Mumkun olduğunca kısa anlatacağım. Ben 36 yaşındayım, yaklaşık altı yıl once boşandım. Calışıyorum ve cocuğum yok. 7-8 ay once 45 yaşında birisi ile tanıştım arkadaş ortamında. Kendisinin eşi beş yıl once vefat etmiş iki cocuğu var. Cocuklarından birisi universite okuyor diğeri lise ikide. Kafa yapılarımız uydu. Anlayışlı, ağır, efendi birisi. Tanıma surecinde beni rahatsız eden bir tavrı olmadı. Onunla guzel vakit geciyorum. Beş yıl boyunca cocuklarına hem annelik hem babalık yapmış. Cocukları da tekrardan evlenmesini destekliyor. Beni de sevdiğini hissettiriyor. Hayatımda olmazsa onu ozleyeceğimi hissediyorum. Ben de artık yalnız yaşamaktan bunaldım. Yeni bir başlangıc yapmak istiyorum ama korkular kapladı icimi. Yemek yiyemiyorum, uyuyamıyorum. Birazda beş yıl boyunca ozgur bağımsız yaşamanın etkisi var galiba. Kafam o kadar karışık ki... Değerli fikirlerinize acığım.
GUNCELLEME
İnşallah guncellemeyi doğru yapıyorumdur bu konu kk da actığım ilk konuydu. Ne karın ağrılarım uykusuz gecelerim oldu. Şimdi cok şukur nikahıma gun sayıyorum ve yine şukur ki aklımdaki gonlumdeki herşey bir şekilde oluyor. Ozellikle nişandan sonra cok daha fazla birbirimize bağlandığımız bir beraberliğim oldu. Sanki ikimizde ikinci değil de ilk evliliğimizi yapıyormuş gibi heyecanlıyız. Cocuklarla daha yakın olduk. Vakit gecirdikce daha fazla alışıyoruz birbirimize. Sorunlar olmuyor mu oluyor tabi ki ama burdan aldığım tavsiyeleri, okuduğum diğer konulardaki yorumları duşunup sorunları sakin karşılıyorum. Boşanan boşanma aşamasındaki kadınlar şunu soyleyebilirim ki hicbir uzuntu kalıcı değil. Allah herkese gonulden istediği tum dilekleri versin