Merhaba, bi arkadaşım ile ilgili sorunumu ozetlemeye calışıp sizlerden akıl, tavsiye rica ediyorum Yaklaşık 8 senelik bir arkadaşım var. Kendisiyle iş dolayısı ile tanıştık fakat evlerimiz de cok yakın. Birbirimizin ailesini tanırız, bir cok şeyimizi biliriz hatta herşeyimizi. Birbirimize gider geliriz. Aslında yaş olarak benden 10 yaş kadar buyuk ama iyi anlaşırdık, -dık diyorum cunku aslında anlaşma sebebimiz benim iyi niyetim (bana gore)

Bu arkadaşım hoşuma gitmeyen bazı şeyleri soylerken savunması surekli "herşey dilimde, icimde ne varsa yuzune soyluyorum, lafımı icimde tutmam" vs gibi bahanelere sığınıyor ama bazen yaptıkları beni cileden cıkarıyor. Ornek verirsem daha iyi anlaşılır. Mesela evime gelip başka bir ortamda evdeki yemeği eleştirmesi (bunlarda da hergun şu yemek var gibi) ya da ben yemek yapmayı bilmiyorsam bu da yemek yapmayı hi. bilmez diyip ortamda beni rencide etmesi. İftar yemeğine giderken yetişkin bir insana "bak şunları soyleme he o ortamda" diye uyarı yapılır mı? İcinde kotuluk yok sozde ama hoşuma gitmiyor yani yaptıkları. Kendi uzak akrabalarım olsun, başka arkadaşlarım olsun hicbir ortama sokamıyorum pot kırar diye. Aslında hoşuma gitmeyen daha cok olay var ama bu kadarı bile yeterli. Aslında bardağı taşıran son damla, ailem. Ailem bile sıkıldı artık pot kırmalarından, patavatsızlıklarından. En son artık eve gelmesin, sen dışarda goruş kesinlike eve gelmesini istemiyorum dedi. Cunku eve gelince de, surekli herşeyi eleştiriyor. Annemi cok seviyor hissediyorum ama annem artık onun eleştirilerinden cok sıkıldı ki annem gercekten aşırı iyi bir kadın, o bile artık istemiyorsa kesinlikle vardır sorun Ben de ona karşı aksine aşırı iyiyim, mesela kompleksi olan bir konu da modunu yuksek tutmaya calışırım, yanında olurum, eleştirsem bile yapıcı olur bu.

Kendisi beni cok seviyor, cok yakın arkadaşıyım, gidip gelmekten benimle vakit gecirmekten keyif alıyor bence. Beni arkadaş olarak kaybetmek istemiyor bunu biliyorum. Zamanında bana iyilikleri de oldu, bunları yok sayamam. İnsan olarak da kendi halinde biri, yani kavgacı biri değil, sadece deiğim gibi patavatsız mı desem ne desem bilemedim. Daha once bi olay yaşadığımızda araya mesafe koyunca anladı bende dile getirdim sorunu ve gercekten ılımlı yaklaştı dikkat ederim diye. Belki diğer konularda da soylesem yapmaz devam etmez ama ben surekli onunla goruştukten sonra goruşmenin analizini yapmaktan yoruldum ve artık hangi birini soyleyeyim ki diye duşunuyorum. Bir de goruştukten sonra aklımda surekli kesin benim hakkımda konuşuyor duşuncesi var. Cunku surekli herkesin hakkında konuşunca aynısını bana da yapıyordur diye bir algı oluştu zihnimde

Bu konuyu da neden actım? Artık kendim nasıl istiyorsam oyle davranmaya calışıyorum, hayır demeyi oğrenmeye calışıyorum fakat hala vicdanıma yeniliyorum sanırım. Gecenlerde bir sorun mu olup olmadığını, neden goruşmediğimizi sordu, yazdıktan sonra "tamam ya son şans vereyim bu kez de aynı şeyler olursa direkt yuzune soylucem bu kez" dedim kendi kendime ama aşırı soğudum bu kez tamamen ipleri koparsam yine vicdanıma yenilir miyim bu duşunce ile boğuşuyorum bu ara. Şans vericem diye duşununce arada yazayım da soğukluk olmasın bari dedim ama farkettim ki icimden gelmiyor yazmak da, goruşmek de.tek sorun vicdanım.

Siz olsaydınız boyle bir arkadaşa son bir şans mı verirdiniz yoksa tamamen hayatınızdan cıkarır mıydınız?