Merhaba kızlar,

Hic iyi hissetmiyorum... Dertleşmeye geldim.
Son yıllarda hayatım o kadar kotu gidiyor ki. 2016 yılında yeni mezun, hayalleri idealleri olan cok mutlu başarılı bi kızdım. 2018 ’de her şey tepetaklak olmaya başladı.

Once hayatımın aşkı dediğim, her anlamda mukemmel uyum sağladığım 3 senelik ilişkimi kaybettim. Defalarca anlatmıştım zaten, avukattı ve benim orada iş bulamayacağımı bile bile memleketine donme kararı aldı... Ayrıldık ama ikimiz de mutlu olamadık bir araya gelebilecek bir durum da kalmadı.

Sonra iş stresinden ilişki stresinden vs olsa gerek anksiyete/panik atağa tutuldum. Kabus gibi zamanlar gecirdim ilac tedavisi gordum.

Mezun olunca maaşımla hep hayalini kurduğum şeylere sahip olmak istiyordum ancak hic beklemediğim bir şekilde ailemin benden maddi beklentisi ortaya cıktı cok uzuldum istediğim şeylere sahip olamadım bu durum onlara karşı icimde soğukluğa yol actı...

Derken annem kanser oldu, 9 ay icerisinde hastalığını oğrendik, 3 ameliyat kemoterapi radyoterapi immunoterapi derken vefat etti. 49 yaşında goctu gitti bu dunyadan.

Annemi kaybetmemizle sanki hayatımdaki aile temasını da kaybettim. Yalnız hissetmiyorum ama o yuva hissi o aidiyet yok işte. Sanki oğrenci evinde kalıyor gibiyim.

İş hayatında hırslarım vardı cok başarılı olacaktım vs... başarılıyım da ama hic bir şeye hevesim kalmadı. Ben yurtdışında yaşamayı ulke ulke gezmeli ozgur bir hayatı cok istiyordum işimi de ayarlamıştım gidiyordum ancak annemden sonra iptal ettim planlarımı. Kardeşimi yalnız bırakamazdım.

Calışmak istemiyorum sabah nefret ederek uyanıyorum bilgisayar başına geciyorum tum gun savsaklıyorum. Marttan beri evden calışıyorum sosyal hayat da kalmadı.

İstediğim hayattan kademe kademe uzaklaştırıldım sanki ve şimdi icime evlenip yuvamın olması sıcak bir ailem olması isteği doğuyor. Hic benlik olmadığı halde... Evlenip sonradan pişman olmaktan korkuyorum..

Her şey 2 yıldır darmadağın oldu gibi, toparlanması icin artık tam zamanı....