Evet evden ayrılalı 3 ay olmuş. Evimi kurdum, asla pişman değilim, o adamdan hala nefret ediyorum ve hayatımdan tamamen cıkardım burada sorun yok. Ama başka sorunlar var. Boşanma sureci asla ilerlemiyor. 3 aydır gun verilmedi, nafaka bağlanmadı. Param bitmek uzere. 2 cocuğun maddi manevi tum yuku benim uzerimde. Adliye sarayına gidip "nerde bu devlet, neden cocuklarımın hakkını yediriyorsunuz" diye bağırasım var.

Babaları olacak pislik cocukları sildi gibi birşey. Aylarca onları goruşturmek icin ben mucadele verdim
Arabayla gidilecek mesafeye goturup getirdim. Zaman yaratmak icin cırpınıp durdum. O ise hep piknikteyim, , arkadaşlarlayım, komşularlayım deyip reddetti durdu. Bir defasında ben cocukları ona bıraktıktan birkac saat sonra arayıp "gel al, arkadaşlarla şu bu cehenneme gidicem, gelip almazsan sokağa bırakıp gidiyorum" dedi. Ben de yemin ettim. Bir daha yuzlerini gostesmeyeceğim, daha doğrusu bunun icin caba harcayan taraf ben olmayacağım diye.

Sanırım bir ay oldu. Cocuklar arada sırada dayanamayıp arıyor, oyle ters ve bıkkın konuşuyor ki telefonu hemen kapatmak icin cocukların konuşmasını kısa kestiriyor, doğru duzgun cevaplar vermiyor. Bu adam sozde din adamı. Sorsan Allah'ın bir numaralı kulu. Kendini cevreye oyle satıyor ama işte ciğeri beş para etmez. Cocuklarımın bu cabasına yureğim parcalanıyor, gidip onu boğazlamak istiyorum. Babam da sağolsun resmen bu duruma mutlu oluyor. Benim verdiğim karardan dolayı zorluk cekmem bir yana cocuklarını hice sayan bu karaktersizi haklı buluyorlar. Sen istedin, sen gittin diyorlar. Yani anlayacağınız benim 4 cephedeki savaşım hic bitmiyor. Kimsenin yapabileceği birşey olmadığını da biliyorum, oylesine icimi akıtayım dedim.