O kadar bunalıyorum o kadar daralıyorum ki evin icinde anlatamam bu durumu şu an bunu yazarken bile sinirlerim bozuk bir şekilde ağlayarak yazıyorum. Konuya nerden başlayacağımı bile bilmiyorum. Yapabileceğim kafamı dagitabilecegim hicbir sosyal aktivitem yok, iş de yok bulamıyorum. Evde durmak o kadar canımı sıkıyor ki. Neredeyse bir bucuk senedir evdeyim mezun olduğumdan beri. Bir yere cıkacak olsam annem kac defa arar hicbir zaman rahat edemiyorum. Arkadaşlarımla yılda bir iki kez buluşurum onda bile arar gittin mi ne zaman geliysojn diye. Gecen hafta hastaneye gittim 21 kez aramış. Doktorun odasında arıyor kan vermeye giriyorum orda arıyor. Annem istiyor ki hep evde duralım dort duvar arasında cıkmayalim. En ufak bir şeyde bile hemen şuphe duyuyor inanır mısınız lisedeyken bir keresinde sadece bir onceki otobusu kacırdım eve yarım saat gec geldim diye beni herife kacmış zannetmisti, stajdayken eşşek gibi saat altı bucuga kadar calışırdım bazen sırf iki otobus parası gitmesin diye stajdan otobus durağına yuruyerek gelirdim onda bile annem kardeşimle dedikodumu yapıp biriyle buluştuğumu zannederdi oysa ki şu zamana kadar asla boyle bir durum olmadı şuphelenecegi bişey bile olmadı. Evde oturuyorum şurda şu acılmış veya burda bu olmuş diyince bile hemen nerden biliyosun nerde gordun diyor sanki ben bir şeyi ağzımdan kacırmışım da annem yakalamış gibi. Şunları yazarken bile daraldim gercekten. O kadar bunalımdayim ki bu da bana sinir yapıyor etrafımdaki herkesi tersliyorum sonrasında o kadar pişman oluyorum ki kırdığım icin oturup ağlıyorum. Gecen sefer bile karşıma gecip torpilin bol olduğu mulakatı gecemedigim icin sırf kendini savunmak icin "o zaman sende sorulara cevap verseydin de atansaydin" diye bir cumle kurdu. O kadar ağladım o kadar zoruma gitti ki buna rağmen annem gelip kac gun bana kustu. Bir şey olunca surekli kuser zaten. Hic uzuldum ki kırıldım mi diye duşunmeden konuşur neler soyler. Onun yanında bir şey demem ama odama gecip ağlarım. Annem aslında kotu bir insan değil ama bu durumu benim o kadar psikolojimi bozdu ki ne yapacağımı bilmiyorum. Babam desem vurdumduymaz umursamaz sorumsuz biri şu yaşıma kadar bir eksiğim var mı nasılım diye asla sormadı, hicbir kardeşime sormadı daha doğrusu. Evden cıksam nereye gidiyosun demez.
Yazı cok uzun oldu farkındayım ama şu saatte oyle doldum ki bu yuzden ne yapacağımı bilmiyorum gercekten kafayı yemek uzereyim daha anlatmadigim cok şey var. Ben şimdi bu sinirimi nasıl duzeltebilirim, kendime nasıl gelebilirim ?