bu saat oldu uyuyamadım. icim cok sıkılıyor. kucuklukten beri o kadar cok hor goruldum ki artık kafamda kalıp yargılar oluştu ve bu psikolojiden kurtulamıyorum. goz tansiyonu hastasıyım. doğuştan gorme engelliyim aslında ama gorme kaybım cocuklukta fazla olmadığı icin ilk bakışta anlaşılıyordu. ailem bu gerceği biliyordu ben de zamanla anladım diyebilirim. daha cok kucuk bir cocukken bile goremediğim ve boş boş baktığım zamanlarda babam tarafından azarlanırdım. kmyumğzde supurge yapardım el supurgesiyle birkac birşey kalırdı mesela şurayı burayı diye gosterirdi tabi gormezdim kufur eder sinirlenir bağırırdı. cok fazla anı var bu şekilde. bir keresinde saclarımı kesmiştim guzel kesememişim sokakta dovup oekelemişti beni halbuki sadece paramız yok masraf olmasın diye surpriz yapmak istemiştim. annem oyle bağırmazdı ama beni anlamazdı da pek mesela o da herşeye yapamazsın edemezsin gozuyle bakıyordu. bir de herkesten gizlerdi acık acık soylemezdi gozumde problem olduğunu insanlar bilmeyince garipsiyorlar tabi ya da gittiğim misafirlikte cok fazla kıpırdamazdım onlar da beni ezik goturdu. halbuki gozum gormuyor bir yerlere carpıp kırmayayım diye. işte tum bunlar hep bende iz bıraktı. mesela bir kere uzakta oturan bir akrabam geldi ve ben sonradan odaya girdim haliyle şoyle bir gozumu ggezdirdim gorebilmek icin sonra elini optum. beni arıyor diye gulmuştu. buna benzer cok anı var. kendimi sevilmeyen biri olarak goruyorum. artık gozum ilerledi baston kullanmam gerekiyor ama korkuyorum. benimle dalga gecerler diye. sanki cok zor bir hayat beni bekliyor. icimi dokmek istedim. tavsiyeniz varsa dinlerim