Merhabalarr forumdaki ilk konumu acıyorum zaten sanırım uye olmamında tek nedeni bu konu. Aranızda benden buyuk ablalarım olduğu icin duşunceleriniz benim icin değerli ve yol gosterici olacaktır

Ben gaziantepte yaşıyorum aslende gaziantepliyim 22 yaşındayım oğretmenlik okuyorum 3.sınıftayım şu an. Asıl konuma geleyim bir erkek arkadaşım var benden 1 yaş buyuk 5 yıldır beraberiz lise sondayken tanıştık o gun bugundur devam ediyoruz. Ben lise zamanları dikkat ceken bakımlı bir kızdım ister istemez tanışmak isteyen cok olurdu ama ben gonlumu bu arkadaşa kaptırdım. İşte mesaj attı tanıştık falan her şey cok guzeldi başlarda surekli benimle ilgilenir ders cıkışımda 10 dakikada olsa beni gormeye gelirdi yani kendimi cok değerli hissederdim. İlk yıllar şımartılan bendim ilişkimde istediğim her şeyi yapardı bende bu yuzden ilk hatamı yaparak universite tercihinde gaziantepi yazdım oda burada diye her şey cok guzel olur her gun goruşuruz diye tabi zamanla ilişkimiz oturmaya başladı birbirine alışılmaya başlardaki heyecanlı zamanlar gecmeye başladı tabi bende burada kaldığım icin pişmanlıklar duymaya başladım ne ilişkim hayal ettiğim kadar guzeldi nede rahatca universite hayatımı yaşayabiliyordum. Zamanla ilişkim benim hayatımdaki her şey olmaya başladı sadece ilişkime odaklı yaşamaya başladım erkek arkadaşımın ustune duşmeye başladım o sanki benim hayattaki tek olayımdı şu andada her şeyim oymuş gibi. Hayatımı kendim icin değil onun icin yaşıyormuşum gibi gelecek adına planlar yaparken kendi isteklerim değilde o nasıl memnun olursa ona gore şekillendireyim kafasındayım. Ailem cok iyi bir aile arkadaşlarım keza oyle yani yalnızda değilim babam araba bile aldı mutlu olayım sırf ben istiyorum diye. Ama ben tek bir insan icin kendimi heba ediyorum kavga ederiz saatlerce ağlarım onu kaybetmekten cok korkarım sanki o hayatımda olmasa başka kimseyi sevemeyecekmişim mutlu olamayacakmışım gibi davranıyorum 1 gun aramasa kahroluyorum. Oda 1 yıldır psikolojik olarak kotu durumda pandemininde buyuk etkisi var hayattan mutluluk duymuyor yaptığı hicbir şey onu mutlu etmiyor. Mesela ilişkimiz onun icin tabi değerli ama ayrılıkta onun icin hayatın sonu değildir yani ayrılsak gercekten hayatına devam eder yani normal insanlar gibi, olması gerektiği gibi.. Ama ben bilmiyorum ayrılsak kendime gelemem sanırım uzun sure. Bazen gelecek adına konuştuğumuzda uyuşamıyoruz benim yurtdışında yuksek lisans yapma durumum bile olabilir ama erkek arkadaşım icin burda kalmak gibi salaklıklarda yapabilirim hic kendime guvenmiyorum bu konuda halbuki o yakın gelecekte evlilik duşunen bir insanda değil
Ben neden kendi hayatımı yaşayamıyorum neden hep ona gore kendimi planlıyorum ondan ayrılmayı neden duşunmek bile istemiyorum sanmayın ki hani beni ona bağlayan bi durum mu var diye ilişkiye falanda girmedik kesinlikle boyle bir durumda yok ama ben ozgur kendi ayakları uzerinde duran arabası olan maddi manevi bir sıkıntısı olmayan bir kız iken bu ilişkide neden boyle eziyorum kendimi. Bu bağımlılıktan nasıl kurtulabilirim onunla veya onsuz mutlu olacağımı kendime kabul ettirmem lazım kendime dediğim gibi o olmazsa sanki kimse beni beğenmez kimseyle mutlu olamam gibi hissediyorum bana bunları aşmam konusunda yardım edin lutfenn