33 yaşındayım. Kardeşim yok tekim. Sınırlarımı bilen biriyimdir. Sadece biraz ozgurluğume duşkunum. Tam bu noktada ailemle uyuşamıyoruz. Sabahlara kadar eve gelmeyeyim kafama gore takılayım diyen biri değilim. Buna rağmen akşam saat 23:30 gibi eve gelmeye bizimkileri zoraki alıştırdım. Arkadaşımda kalmak istesem soyleyene kadar akla karayı seciyorum. Birşey demiyorlar ama annem yuz ifadesi ve tavrı ile dovmekten beter ediyor. Diyelim bir arkadaşımda kaldım ve ertesi gun eve geldim neredeyse yuzume bakmıyor ve asla konuşmuyor. Arkadaşlarım bir iki gun şehir dışına cıkalım diyor bunu mumkun değil soyleyemem yani. Bu tarz konuları aşabilenler vardır illaki yol yordam gosterebilirler mi bana